En toen was haar geluk op – opnieuw borstkanker

Over de eerste keer dat mijn moeder borstkanker kreeg, lees je in dit blog: En toen was haar geluk op: borstkanker

In het voorjaar van 2009 gingen mijn ouders uit elkaar, een jaar nadat ik gescheiden was. Prompt voelde mijn moeder een bultje op het litteken van haar geamputeerde borst en direct zat ze bij de arts. Ja, de kanker was terug. Hoe is het toch mogelijk? Negen jaar is het rustig en dan komt het terug op het litteken! Ondanks de chemo, kennelijk was het toch sluimerend aanwezig geweest. Komt het dan door zo’n scheiding, de spanning die dat meebrengt, dat het toch weer activeert? Zeg het maar. Ze ging weer onder het mes en kwam na de operatie een paar dagen op adem bij mijn zus thuis. Mede dankzij haar terugkomende ziekte, kreeg ze een urgentieverklaring voor een andere woning na de scheiding. Een nieuwe tijd brak aan. Ze was gelukkig, de rust was teruggekeerd, ze genoot in haar nieuwe huisje.

In februari 2017 kreeg ik een berichtje van mijn zus. Ze zat met mijn moeder in het ziekenhuis. Er was een punctie geweest en het was weer foute boel, de kanker zat in haar andere borst. Ze had mij er niet mee willen belasten, omdat ik mijn verjaardag de week ervoor gevierd had. Twee weken later werd ze geopereerd, de andere borst werd afgezet. Verdorie, de aanvallen kwamen nu wel sneller, na tien en negen jaar, zat er nog maar acht jaar tussen! Missen kon ik haar nog steeds niet en weer zond ik het verzoek het universum in, mocht ze alsjeblieft nog bij ons blijven? Ze had het zo verdiend! Ze zou chemo en bestralingen krijgen, weer ging haar haar eraf. De chemo kreeg ze omdat ze nog geen 70 jaar was, boven de 70 had ze die niet meer gekregen. De derde kuur kreeg ze een paar dagen voor haar 70ste verjaardag. Op haar verjaardag kreeg ze een bacteriële infectie waar ze bijna aan onderdoor ging en de laatste kuur werd daardoor afgeblazen, alsof haar lichaam zei: nu ben ik 70, nu hoef ik dat niet meer! Ze kwam er weer bovenop. De chemo die ze eerder had gehad, mag je maar één keer in je leven omdat het anders te zwaar is voor je hart. De chemo die ze nu kreeg, was extra belastend voor de benen, dat was bekend en ze had dat slepende been, dus haar benen waren al niet heel sterk en evenwicht was niet haar sterkste kant. Voordat ze weer kon fietsen, ging er ruim een half jaar voorbij, maar ze was er weer. Dapper deed ze haar oefeningen, ze wilde weer zelfstandig zijn! En dat lukte haar, voor de zoveelste keer. Altijd knokte ze zich na zo’n tegenslag weer terug. 

Wat hierna gebeurde, lees je in dit blog: En toen was haar geluk op: nieuwe klachten