Week 26 – opa en oma in Amersfoort

Mijn kleinzoon wordt een Nijkerker. En deze oma, en de bijbehorende opa, wonen in Amersfoort. Voor mijn kleinzoon zal dat de realiteit zijn, opa en oma wonen in Amersfoort. Punt.
Ik vind dat best een gek idee. Dat komt omdat wij op dit moment nog geen jaar in Amersfoort wonen en mijn dochter en schoonzoon wonen ook pas ruim twee jaar in Nijkerk. Voor die tijd woonden wij helemaal niet in dit deel van Nederland. Niet dat we honderden kilometers zijn opgeschoven. Mijn kinderen zijn opgegroeid in Huizen en dat ligt toch ook weer niet direct naast de deur. Ik vind het dan dus ook een gek idee dat voor mijn kleinzoon het gaat lijken alsof wij ons hele leven al in Amersfoort wonen en zijn ouders dus in Nijkerk. Dochter en schoonzoon zijn min of meer toevallig in Nijkerk terechtgekomen omdat de huizenprijzen in het Gooi toen al de pan uit stegen en ze in Nijkerk een heel leuk huis vonden. Ik vind het ook echt een heel  leuk dorp. Wij waren al een paar jaar aan het rondkijken waar we zouden gaan wonen als de tijd rijp was en dat bleek vorig jaar dus Amersfoort te worden, vlakbij Nijkerk. Amersfoort blijkt veel beter te bevallen dan we op voorhand hadden kunnen bedenken, maar echte Amersfoorters voelen we ons nog niet. Desondanks zal het voor het kleine jongetje dat begin volgend jaar geboren wordt, de normaalste zaak van de wereld zijn. 

vrijdag

Deze week nam onverwachts een rare wending. Ivy is overleden. Ivy, de witte Maine Coon poes die dochter meenam toen ze het huis uit ging. Wat was ze gek op Ivy. Omdat de twee katers die wij hadden, halfbroers van Ivy, beiden een hartprobleem hadden, is Ivy daar ook op onderzocht. Het was niet overduidelijk, maar voor de zekerheid kreeg ze toch een kwart pilletje voor haar hart. Maandagavond appte dochter dat Ivy sneller ademde en niet wilde eten. De volgende dag toch maar langs de dierenarts, waar ze even bleef voor wat foto’s. Ze had wat vocht in de longen en er zou volgende week een echo gemaakt worden om naar het hart te kijken. Toen dochter haar weer ophaalde, deed één pootje ineens niet meer mee. Toen ging het snel, binnen een uur was het afgelopen. Ivy is overleden op de plek waar ze de laatste weken zo graag lag: tegen de buik van dochter aan, waar ze de nieuwe aardbewoner vaak tegen zich aan voelde schoppen. Ze zullen elkaar niet meer ontmoeten, het kleine jongetje en de witte kat. Wat een verdriet.