In mijn ideale wereld

Met alle problemen in de wereld ga je weleens denken hoe de wereld eruit zou zien zonder al die ellende…

In mijn ideale wereld…

Woonde ik misschien wel op een boerderij met mijn grote liefde, met een boerenkeuken en geblokte gordijntjes. Met een boomgaard waarin appels, peren en kersen groeiden. Met een moestuin voor mijn courgettes, tomaatjes, bonen, aardappels en zo meer. Met wat kippetjes die scharrelden op het erf en eitjes voor ons legden. En op het terrein van die boerderij stonden een stuk of zes stacaravans. Voor onze stuk of zes kinderen om te wonen, als ze dat zouden willen, of zolang de woningnood ze belet om zelf een huis te vinden.

In mijn ideale wereld bestaan er geen verplichtingen, geen verplichte vaccinaties, geen 5G netwerk en geen 9-to-5 baan. Dan stond ik op als ik wakker werd en werkte ik wat op de boerderij, bakte zelf ons brood, schreef wat en verdiende daar genoeg mee. Aan de weg stond een kast waarin ik de overtollige oogst, honing en eieren verkocht. Met een jampot waar het geld in gedaan kon worden. Is dat niet een prachtig beeld?

Op de tuintafel stond de glazen kan met een grote rode bloem erop, die ik uit mijn moeder’s huis heb meegenomen, gevuld met wilde bloemen uit eigen tuin. In ons bloementuintje gonst het van de bijen, want daar staan ook de bijenkasten. Zo af en toe schuift er een kind aan tafel voor een kop koffie of een maaltijd, gezellig kletsen aan de oude boerentafel.

Het is dromen, dat weet ik. En dat werken op een boerderij, dat ben ik misschien (lees waarschijnlijk) wel heel snel zat, als het koud is en modderig, als er veel geoogst moet worden en ik moe ben. Toch dringt dit verlangen zich steeds vaker aan mij op, meer terug naar de natuur, eenvoudiger leven. In een wereld waar we in naam vrij zijn, maar het in de praktijk steeds minder vrij voelt. Een wereld waarin we van alles moeten, steeds meer, tot we één voor één uitvallen door teveel prikkels, teveel stress, teveel druk, teveel van alles.