De datum staat nog in mijn geheugen gegrift: op 7 mei 1987 was ik bij een concert van Duran Duran in Ahoy Rotterdam. Ik was 16 jaar en groot fan van de heren en toen bekend werd dat ze zouden optreden, wilde ik dat natuurlijk niet missen. Ik moest en zou erheen! Dat was nog een heel gedoe. Ik was 16 jaar, hoe kwam ik daar en met wie, want ik mocht van mijn ouders niet alleen.
In die tijd schreef ik met een jongen uit mijn vader’s pleegfamilie, een soort neef dus en ik kreeg hem zo gek om met mij mee te gaan. Mijn vader zou ons brengen. Nu nog kaartjes. Tegenwoordig gaat dat via internet, ik heb voor mijn zoon en dochter beiden weleens in zo’n wachtrij gezeten om kaartjes voor One Direction (voor dochter) of Tomorrowland (voor zoon) te bemachtigen, maar dit was in het pre-internet tijdperk. Je ging dus gewoon naar het plaatselijke VVV kantoor. Zij belden met Ahoy, tenminste, dat probeerden ze, maar ze kwamen er niet echt doorheen. We zaten daar met een aantal te wachten tot ze erdoor zouden komen, maar ondertussen moesten er ook nog andere klanten geholpen worden. Uiteindelijk werden we naar huis gestuurd met de mededeling dat we gebeld zouden worden of het was gelukt. Spannend… het zal toch wel lukken? En gelukkig: het was gelukt. Toen begon het grote wachten op de datum.
Mijn vader bracht ons naar Rotterdam. Ik had een rugzak bij me met daarin een fototoestel en een klein cassetterecordertje met een microfoon, want ik zou het opnemen. In mijn rugzak ook een paar blikjes drinken, gelukkig had ik die bovenop gedaan. Bij binnenkomst in Ahoy werden de tassen gecheckt, want camera’s enzo mochten niet naar binnen. Hellup! Mijn rugzak werd geopend en de blikjes cola werden gespot en moesten eruit. Terwijl de bewaking de blikjes eruit haalde, tilde ik de rugzak een beetje op, zodat zij niet voelden dat er nog meer in zat. Eigenlijk deed ik dit niet eens bewust, het gebeurde gewoon. En ik denk dat ik een jas of trui ofzo in de tas had, zodat het fototoestelletje en de cassetterecorder aan het zicht onttrokken werden. Ik mocht na de inlevering van mijn blikjes cola in ieder geval door.
Het was uiteraard geweldig! We hadden zicht vanaf de zijkant van het podium vanaf de eerste ring ofzo. Wat waren ze nog ver weg, maar ook heel dichtbij! Ik heb wat foto’s gemaakt, met een fototoestel met een rolletje er nog in uiteraard, dus wat er van die foto’s geworden was, zag ik pas een paar dagen later. Ze zijn wat vaag, ver weg, maar toch, wat was ik er blij mee! Ook die opname, ik heb het hele concert opgenomen, halverwege bandje omdraaien en volgens mij nog een stukje op een tweede bandje, maar ik heb er misschien één keer naar geluisterd. De kwaliteit was belabberd en er werd natuurlijk veel geschreeuwd en gegild.
Maar wat een onvergetelijke geweldige ervaring! Het zegt genoeg dat ik 32 jaar later nog feilloos weet op welke datum dit plaatsvond. Pubermeisjes vergeten niet.
Een mooie herinnering! Ik was ook bij dat concert. Ik was toen 18. Ik heb het in een roes beleefd. Heb eigenlijk alleen nog het beeld van Simon le Bon die terugdeinsde voor een beker bier die hij naar zich toe kreeg gegooid. Snap niet dat iemand naar een DD concert gaat om vervolgens zoiets te doen.
De meeste herinneringen heb ik nog aan de nacht in een slaapzak voor het bureau van de Haagsche Courant in Den Haag om kaartjes te bemachtigen. Samen met een behoorlijke club andere fans die ook daarvoor een winternacht buiten trotseerden!
Een mooie herinnering van jou ook!