Als een jonkvrouw, zittend in een venster

Ik heb dat altijd al willen doen, zitten in een kasteelraam, in zo’n nisje met van die echte vensterbanken, venster-banken, waar je met zijn vieren in zou kunnen zitten. Vroeger was ik er al door geïntrigeerd. Ooit wilde ik in zo’n kasteelraam, op zo’n vensterbank, zitten!

De eerste kans kwam eigenlijk pas tijdens een weekendje weg naar Gent, tijdens een bezoek aan de ruïne van het Gravensteen. Ik zag zo’n venster en ik greep mijn kans om erin te gaan zitten. In mijn moderne kleren, spijkerbroek en winterjas voelde dat toch niet echt zoals het hoorde.

Anderhalf jaar later was ik in de zomer in Carcassonne.  Er zijn daar winkeltjes vol Middeleeuwse attributen, zo ook kleding. Ik was helemaal gegrepen door zo’n Middeleeuwse jurk, maar de bedragen die ze ervoor durven vragen! Ik besloot er zelf eentje te maken.

De zomer erna was er een Middeleeuws weekend op de Ruïne van Brederode. De beheerders van de ruïne waren vrienden en ik was daar ook een dagje, in Middeleeuwse kleding. In de grote zaal zijn, bij de ramen, van die echte authentieke vensterbanken. Ik greep mijn kans en ging er zitten, helemaal in mijn rol. Mijn dochter heeft een aantal heel mooie foto’s gemaakt, ik voelde me er helemaal op mijn plek.

Het geeft me het gevoel dat ik eerder zo gezeten heb, in lang vervlogen tijden. Ik verwacht altijd half dat er een keer een moment komt dat ik in een kasteel kom en in zo’n venster ga zitten en dat dan de tijd vervaagt, dat ik op de één of andere manier contact maak met een andere tijd, een ander leven wellicht. Ik ben er niet heel fanatiek mee bezig, maar het zou me niets verbazen als het nog eens gebeurt. Het zou best interessant zijn om te weten of ik in een vorig leven een jonkvrouw ben geweest, die zat te borduren in een venster, meer hoef ik niet te weten, dat alleen is voldoende.