Pleasegedrag… ik schreef er eerder een blog over en ik kom het nog steeds regelmatig in mezelf tegen. Misschien is het een illusie om te denken dat ik er ooit echt helemaal af kom, het zit in de aard van het beestje. Het zal dus altijd op de achtergrond, en soms op de voorgrond, aanwezig zijn. Gelukkig heb ik nu een partner die het herkent en me erop aanspreekt. Daardoor wordt het boven water getild en kan ik er van een afstandje naar kijken, om te zien hoe het werkt.
Pleasen heeft als oorsprong het voorkomen van afwijzing, van pijn. Je zoekt bevestiging, wil aardig en lief gevonden worden. Kennelijk zit er diep van binnen een gevoel dat je niet kunt voldoen aan verwachtingen van een ander, dat je niet goed genoeg bent. Iets in jezelf, je ego, herinnert je daar constant aan. Dus probeer je zo goed mogelijk aan verwachtingen te voldoen, aardig gevonden te worden, en lief. Zonder dat je jezelf er heel bewust van bent, ben je dus steeds bezig met op te slaan wat de ander fijn vindt, en vooral: wat niet. En die dingen probeer je dan te vermijden, want dan vindt de ander je tenslotte niet meer lief. Waarom zou iemand een relatie met je willen als je net datgene doet of bent waarvan je weet dat hij dat niet fijn vindt? En dat kan dus een klein dingetje zijn. Als je van iemand houdt, of als iemand van jou houdt, word je niet afgewezen op een klein dingetje, het gaat om het totaalpakket, om het gevoel, om de liefde.
Het gemene is dat dit gedrag zich onbewust afspeelt, je hebt het dus niet eens echt door dat je dit doet! Dat is het begin van de oplossing, op de momenten dat het pleasegedrag je ‘pakt’ en je ego je helemaal de hoek in trapt omdat die vindt dat je een klein foutje hebt gemaakt, moet je ten eerste leren te kijken naar wat er gebeurt. Neem er afstand van en analyseer eens wat er nou gebeurde. Werd je door de ander afgewezen of wees je jezelf keihard af? Was je ego weer aan het werk? Kijk naar het grotere plaatje en zet dat stemmetje even uit, luister niet naar de verhaaltjes die het ego je influistert. Die verhaaltjes zijn ingegeven door angst, angst om afgewezen te worden, om je geliefde te verliezen. En angst is…? Juist, angst is een slechte raadgever.
En bekijk het van de andere kant. Je geliefde heeft ook zo zijn eigenschappen. Wijs je die om het minste of geringste af? Nee, je houdt van diegene, dus je wil hem helpen als hij het moeilijk heeft, je accepteert hem zoals hij is. Voor het eerst deze week dacht ik: ik heb hier al eens over geschreven en heb ik het blog: ‘de bewuste relatie, elkaar helpen groeien’ teruggelezen. Het was als een zelfhulpboek, alsof een ander mij uitlegde hoe het zat. Ik moest wel een beetje om mezelf glimlachen.
Elkaar helpen groeien, dan loopt de één weer even voorop en helpt de ander verder, om even later om te wisselen zodat de ander voorop kan lopen, gewoon omdat die op dat gebied zekerder is, meer ervaring heeft, beter weet wat te doen. En altijd kom je hand in hand, samen, weer een stapje verder en loop je weer naast elkaar de toekomst in.