Het begon negen maanden geleden…

Het begon ruim negen maanden geleden. Marc had een paar weken ervoor een paar nieuwe orthopedische schoenen gekregen en eigenlijk vond hij ze niet zo lekker zitten, ze leken wat strak. Nu heeft hij neuropathie, dus hij voelt het niet echt. Hij besloot toch nog maar zijn oude schoenen te dragen. Die zondagochtend, 5 maart 2023, was er bloed, bloed dat kwam uit een blaar op zijn voet, net voor de hiel aan de zijkant. Schrik. Want een diabetische voet waar al een hele geschiedenis mee was, littekenweefsel en bovendien: zijn enige voet. In april 2020 verloor hij binnen zeer korte tijd zijn linkeronderbeen aan een oprukkende bacterie, ontstaan uit een minuscuul wondje tussen zijn tenen. 

Een blaar ter grootte van een twee-euro-muntstuk, maar toch, het was slechts een blaar. Moeten we daar iets mee? Die donderdag had hij een afspraak bij de podoloog en die vond dat er met antibiotica begonnen moest worden en dat er een afspraak in het ziekenhuis gemaakt moest worden. Het was nog een gedoe om die antibiotica voor elkaar te krijgen die dag, de huisarts was laks, maar het lukte. In het ziekenhuis konden we pas twee weken later terecht helaas. 

Onder de voet bevond zich het nodige littekenweefsel en toen we eenmaal bij de vaatchirurg waren, kon hij dat er zo uithalen, de wond werd dus groter. Ze hadden al een heel plan uitgedacht. De doorbloeding in het onderbeen was onvoldoende, er moest gedotterd worden en er zou een operatie komen: ze wilden een spier uit zijn bovenbeen transplanteren naar onder de voet en dan een huidtransplantatie eroverheen. Dat dotteren was meerdere keren nodig, er ging een stapel stents het onderbeen in. Half april vond de grote operatie plaats. Tien-en-een-half uur duurde het. Een week moest Marc in bed blijven, het been moest horizontaal blijven liggen. Daarna mocht hij beginnen met opbouwen om het been af te laten hangen. Twee keer per dag, iedere dag iets langer, eerst 10 seconden, daarna 30 seconden, toen iedere dag een minuut langer, tot tien minuten per keer. Hij kwam weer thuis, iedere twee weken controle. De eerste zes weken ging het prima, het ging er steeds mooier uitzien. Daarna stagneerde het ineens. De bloedvoorziening gaf het op. Er vond nog een bypass plaats vanuit de kuit naar de enkel, maar ook die klapte direct dicht. Het getransplanteerde weefsel stierf af en werd half juli verwijderd. Een flinke wond bleef over. Wel beter doorbloed, daar had de getransplanteerde spier voor gezorgd. De wond werd twee keer per dag behandeld. Het doel was dat er uiteindelijk weer huid opgezet zou worden. 

Op een zondag eind juli werd Marc erg benauwd. Hij kon al een paar dagen niet liggen en sliep dus zittend, hangend over een stapel kussens. Hij wilde per se niet naar het ziekenhuis. Het was teveel geweest, hij wilde eerst aansterken. Die zondag vroeg hij me toch het ziekenhuis te bellen. De thuiszorg was er net op dat moment, het ziekenhuis stuurde een ambulance. Hij had vocht in zijn longen en werd opgenomen. Plastabletten erin en het vocht was er zo uit. Het hart had het even niet getrokken allemaal. 

Ondertussen ging de kuitwond, waar de ader voor de bypass vandaan gehaald was, ontsteken. Terug naar het ziekenhuis. De vaste vaatchirurg was op vakantie, de vervanger vond eigenlijk dat het been niet meer te redden was, dat was wel een schrik, maar we vonden er ook berusting in. Deze strijd kostte veel energie, als het dan toch niet te redden was, dan moest het maar. Een week later zag de vaste vaatchirurg het anders, het ging inmiddels ook weer beter met Marc en dus ook met de wond. Het weefsel groeide goed en het beleid van twee keer per dag behandelen door de thuiszorg werd voortgezet. Met het vooruitzicht van een huidtransplantatie. 

In augustus vonden we ons droomhuis waarvan we in november de sleutel zouden krijgen. De huidtransplantatie werd daarna gepland, op 8 december. 25 november verhuisden we. Net daarvoor ging de hiel ineens bloeden. Dat gebied was al kwetsbaar. Had hij het overbelast in de voorbereidingen naar de verhuizing? De thuiszorg was niet heel erg onder de indruk en bleef het netjes verzorgen. Na een paar dagen toch maar foto’s gestuurd naar het ziekenhuis, de operatiedatum naderde tenslotte en dit moesten ze toch wel even weten. Een kleine week later werden we in het ziekenhuis verwacht bij de plastisch chirurg. Nee, de operatie kon niet doorgaan, hier was andere actie nodig. Twee dagen later met spoed naar de vaatchirurg. Het hielbot bleek gebroken en aangetast, de vaatchirurg keek zorgelijk. En nee, dit had hij niet zelf kunnen veroorzaken door overbelasting. Hij wilde met spoed het hielbot verwijderen, want er zat ook ontsteking. Marc werd klaargemaakt voor de operatie, tot anesthesie aan de bel trok. Marc had een week eerder een hartonderzoek gehad, nog als gevolg van de opname van augustus en daaruit bleek dat het hart op dat moment te zwak was voor een narcose. De operatie ging niet door. 

Vrijdag werd er overlegd, er moest ingegrepen worden. Zaterdagochtend werd hij geopereerd, met een roesje en een blokkade in zijn been. Het hielbot werd verwijderd, de chirurg was niet heel enthousiast over hoe het er van binnen uitzag, maar de komende dagen zouden duidelijkheid geven. Toen ging het snel. Na de operatie ging de doorbloeding niet lekker, de voet verslechterde zienderogen. Amputatie was onafwendbaar geworden en het moest snel. Wel onder narcose, dus de cardiologen werden geraadpleegd. 

Dinsdag 12 december om half negen ‘s morgens ging Marc naar de operatiekamer voor een tweede onderbeenamputatie. Toen ik ‘s avonds bij hem was, voelde hij zich al een stuk beter, de bron van wat zoveel energie kostte, was verwijderd. Hij kijkt alweer vooruit. Hij gaat lopen met twee protheses, dat weet ik zeker, hij gaat zichzelf redden en komende zomer zullen we samen in onze nieuwe tuin genieten van de zon. Dat gaan we doen.

Over de amputatie van het andere been schreef ik twee blogs, dit is deel 1, deel 2 vind je onderaan dat blog: https://marjoleinschrijftover.nl/een-klein-wondje-met-grote-gevolgen/