Ingeborg, portret van een vriendschap

Vier jaar oud, de kleuterschool. We zaten bij elkaar in de klas en kennelijk was het liefde op het eerste gezicht. Als enigen van onze katholieke kleuterschool gingen we naar de christelijke basisschool. Onze ouders hadden deze kleuterschool gekozen omdat die nu eenmaal het dichtst bij was. Op de lagere school bouwde onze vriendschap zich uit, eigenlijk waren we altijd samen, één van de meesters noemde ons ‘de siamese tweeling’. Op mijn route naar school haalde ik je op, je moeder had altijd twee dropjes klaar liggen op de zware eikenhouten kast, van die boerderijdrop. ‘Twee dropjes’ is in die jaren een vaste uitdrukking geworden. Ik was ook een beetje jouw secretaresse, rommelig en vergeetachtig als je was. Ik herinnerde je eraan zwem- of gymkleren mee te nemen en ik vroeg of jij ook die brief had gehad, dat we ingeënt moesten worden. Jouw moeder had het je nog even willen besparen, dus je wist van niks.

Als we afspraken, speelden we eigenlijk altijd bij jou thuis, ik weet eigenlijk niet hoe vaak je bij mij bent geweest en ook niet waarom we dat niet deden, we waren gewoon altijd bij jou. Je had een oudere zus die interessante elpee’s had die wij dan leenden, we vertaalden songteksten en speelden dat we de tweeling waren van Kinderen voor Kinderen. Op een cassettebandje namen we ‘radioprogramma’s’ op, compleet met muziek en interviews, jammer dat geen van die bandjes bewaard is gebleven. In het weekend was je in de stacaravan een dorp verderop en ik ging weleens mee, logeren. Naast de stacaravan stond een oude caravan, dat was jouw domein, je twee oudere broers en je oudere zus hadden al een weg voor je gebaand. Toen je broer een zeilboot had en die aan de steiger bij de camping lag, hebben we daar ook wel in gelogeerd, eindeloos praten over van alles, zelfverzonnen kaartspellen doen.

Later bespraken we van alles, eerste verliefdheden en dingen die we niet hardop durfden te zeggen, schreven we op een schoolbord en dat ging dan van de één naar de ander. Zo zwegen en schreven we hele middagen vol. Dat jij naar een andere middelbare school dan ik ging, heeft ons contact nooit veranderd. Dat veranderde pas toen jij na de MAVO naar ‘mijn’ middelbare school kwam om je HAVO diploma te halen. Je veranderde, je was bang voor één van mijn vriendinnen die nogal direct was, ik zag je schichtig in de gang. Je stopte met school. Als ik bij je was, was het een andere wereld, je rookte, klom ’s nachts het raam uit om met de trein naar de stad te gaan en daar haalde je wiet, zonder dat je ouders dit door hadden. Je verdiepte je ook in zaken die ik een beetje eng vond, ik raakte je kwijt.

Ik ben nog eens bij je geweest, je was toen een periode opgenomen geweest, je was warrig, sprong van de hak op de tak, was wantrouwig. We waren toen een jaar of 19, denk ik. Daarna volgde een periode van opnames, waarvan je vaak weer wegliep totdat je op een gesloten afdeling kwam. De diagnose ‘schizofrenie’ werd gesteld. Je kwam nog wel de weekenden thuis, totdat je daar brand probeerde te stichten. Van je ouders hoorde ik weleens hoe het met je ging, dat je dood wilde, vrijwillig wekenlang in een isoleercel zat. Wat een verschil met mijn wereld, ik was getrouwd, had twee kinderen en werkte part-time.

In de zomer van 2001 was ik met mijn gezin op vakantie in Zuid-Limburg, hoogzwanger van mijn derde. Mijn moeder belde, “Ingeborg is er niet meer”. Je was gevonden in de instelling waar je je op dat moment bevond, het was over, 30 jaar oud. Ik ben niet naar de condoleance en begrafenis geweest, ik was hoogzwanger, we waren op vakantie met twee kleine kinderen. Allemaal geen redenen en eigenlijk heb ik daar ook spijt van. Mijn ouders zijn wel geweest en mijn moeder omschreef dat je er bij lag als een soort Sneeuwwitje. Ik had je al ruim tien jaar niet gezien, maar toch, we waren zo met elkaar vergroeid in onze jeugd. Je was mijn hartsvriendin en ik zal je altijd bij me dragen.

(Visited 42 times, 1 visits today)

4 reacties

  1. dat geloof ik zeker ja. Wat een ontroerend verhaal. Vreselijk voor je vriendin dat zij eigenlijk geen geluk had in haar korte leventje. Hopelijk nu de rust gevonden. Liefs????

Laat een antwoord achter aan elisabeth Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *