Een tijdje geleden hadden we een radiozender aan staan, ik meen AccuRadio, waar onbekendere muziek gedraaid wordt. Er speelde een liedje op de achtergrond en ineens had ik iets van: ‘dit liedje, wat is dit?’ Het klonk me ineens bekend in mijn oren. Het was ‘No one is to blame’, van Howard Jones. Het bracht me linea recta terug in de eighties.
Het was 1986, ik was vijftien en logeerde bij mijn vriendin Ingeborg op ‘de camping’ een dorp verderop waar haar familie een seizoenplaats had. In de zomer woonden we daar bijna voor mijn gevoel. Met haar luisterde ik veel naar muziek, zoals veel vijftienjarigen. Zij was fan van Wham! en ik van Duran Duran, we kraakten graag elkaars favoriete groep af, maar we hadden ook een grote gezamenlijke interesse in andere populaire muziek in die tijd. Howard Jones was bekend van ‘Life in one day’, uit 1985. Hij was een opvallende verschijning, in de bijbehorende clip droeg hij een witte lange rok en hij had een groot blond kapsel.
In 1986 was daar ‘No one is to blame’. Ingeborg en ik vonden het een prachtig nummer. Er was nog geen internet, dus songteksten kon je nog niet opzoeken. We knutselden zelf wat door de tekst tientallen keren te beluisteren. Die ene zin, daar kwamen we niet uit, wat zong hij daar nou? You can tup but you little fool? Gevolgd door ‘but you can’t have a swim’. Geen idee. In de Hitkrant werden altijd een paar teksten gepubliceerd, waar wij dankbaar gebruik van maakten, want het is onvoorstelbaar hoe onduidelijk artiesten soms zingen en onze kennis van de Engelse taal liet ook nog wat te wensen over natuurlijk! Alhoewel het ook voorkwam dat je dacht: ‘Ah, natuurlijk zingt hij dát!’ Met deze zin ging dat niet. Het nummer heeft een paar weken in de tipparade gestaan en daarna verdween het uit beeld, ondanks dat Phil Collins op drum meespeelt. Volgens mij heb ik het zelfs nooit opgenomen op een cassettebandje, zoals ik dat in die tijd veel deed.
Voor de jongere generatie: op een cassettebandje kon je opnemen van de radio. Ik had dus altijd een cassettebandje standby voor als er iets op de radio kwam wat ik wilde opnemen. Je miste dus altijd de eerste tonen plus dat je vaak het geklets van de deejay er ook op had staan. Ik had er een enorme hekel aan als die door bleven praten tot de zang begon of dat ze aan het einde al een halve minuut van tevoren begonnen met aankondigingen, of nog erger, de verkeersinformatie of iets dergelijks. Of dat halverwege de reclame werd ingestart voor het nieuws.
Ik denk dat ik dit liedje na 1986 nooit meer gehoord heb, het was compleet uit mijn geheugen verdwenen. En toch, je hoort zo’n liedje op de achtergrond, herkent het ineens en dan ben je zomaar 34 jaar terug in de tijd, vijftien jaar oud en samen met je beste vriendin luisterend naar dit liedje. Helaas leeft Ingeborg al heel lang niet meer, ze overleed in 2001, anders had ik haar een berichtje gestuurd: ‘Moet je luisteren wat ik hoorde op de radio, herken je hem nog? Weet je nog, die zomers op de camping?’
Voor de nieuwsgierigen die nu met dat zinnetje in hun hoofd zitten en ook willen weten wat hij daar nou zingt: You can dip your foot in the pool… Tja, daar was ik nooit opgekomen en ook nu verstond ik het nog niet. Het liedje gaat kennelijk over de verleiding om vreemd te gaan, dat je je aangetrokken kunt voelen tot mensen waar je geen relatie mee kunt beginnen. Daar waren Ingeborg en ik op ons vijftiende niet mee bezig, we vonden het ook niet zo heel belangrijk waar een liedje nou echt over ging, het ging ons erom dat we het correct mee wilden zingen!
Inmiddels staat ‘No one is to blame’ uiteraard op mijn SD kaartje met muziek dat ik in de auto beluister!
You can look at the menu, but you just can’t eat
You can dip your foot in the pool, but you can’t have a swim
You’re the fastest runner but you’re not allowed to win
You can see the summit but you can’t reach it
It’s the last piece of the puzzle but you just can’t make it fit
https://www.youtube.com/watch?v=pekhxxngQ3s