Opgroeien in een tijd met coronamaatregelen

De jeugd… wat moet je als jongere, als kind, nou van deze wereld denken? Studenten wordt straks de toegang tot hun school ontzegd als ze niet gevaccineerd zijn of geen recente negatieve test kunnen tonen. Middelbare scholieren wacht eenzelfde lot wat betreft de negatieve testen. En de testwoede heeft zich zelfs al gericht op de allerkleinsten.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat we dit accepteren. Dat veel ouders er zelfs gewoon aan meedoen. Kinderen in de basisschoolleeftijd spelen sowieso geen rol in de besmetting, maar zelfs als dat wel zo zou zijn, kun je ze dit psychisch aandoen? Er geldt tegenwoordig een omgekeerde bewijsvoering: je bent gevaarlijk voor anderen tenzij je bewezen hebt dat dat niet zo is.

Ik volg en voer weleens discussies op social media over het testen van kinderen. Er zijn legio ouders die dit heel normaal vinden. Als ik dan aanvoer dat je dit je kind toch niet aandoet, reageren zij door te zeggen dat de ingreep meeviel, dat degene die de test afnam heel lief was, dat er zelfs kinderteststraten zijn waar ballonnen hangen. Een oma meldde zelfs dat haar kleinkind uit zichzelf een test wilde laten doen, zodat hij weer naar zijn oma toe kon en oma was trots op hem. En daar zit hem dus de crux. Het is niet gezond als een kind wil bewijzen dat hij gezond is omdat hij dan naar zijn oma toe kan. Een kind hoort daar niet mee bezig te zijn. Een kind mag nooit denken dat hij een gevaar is voor anderen, dat hij ervoor kan zorgen dat oma ziek wordt of zelfs dood gaat!

Als een kind ziek is, hou je het thuis, eigenlijk net als voor corona. Gezonde mensen besmetten elkaar niet en we moeten dus ophouden met de krampachtige angst levend te houden dat je, voordat je zelf symptomen hebt, iemand doodziek kunt maken. Die kans is verwaarloosbaar klein, áls hij er al is. Zulke risico’s nemen we iedere dag, als we een trap af lopen, als we in een auto stappen. Een ongeluk zit in een klein hoekje en dat risico nemen we de hele dag door. Waarom dan dat spastische gedoe met corona? Die angst is ons zorgvuldig aangepraat.

Door het geen handen schudden, afstand houden en later de verplichte mondkapjes, die geen virus tegenhouden, maar dienen als teken dat er iets aan de hand is, een constante herinnering, gedragsbeïnvloeding, zoals ook door de regering toegegeven. Ze dienen niet om virus tegen te houden, maar puur als zichtbaar teken van gevaar: let op! Je medemens is gevaarlijk voor je gezondheid!

Onze kinderen groeien op in deze rare wereld en hoe jonger het kind, hoe ‘normaler’ ze het vinden. Een jaar is voor een kind van vier tenslotte al een heel groot deel van zijn bewuste leven. Deze kinderen groeien op en zien van een groot deel van hun medemens alleen de ogen. Ze missen veel van de mimiek. Bovendien wordt er veel minder gepraat onder mensen die mondkapjes dragen, ze missen dus sociaal contact. Hun juf op school draagt ook al zo’n ding. Voor hun is het al normaal.

Maar ook de angst wordt gewoon. Het om de haverklap in quarantaine moeten. Het testen. Bij een positieve testuitslag gaan ouders zo ver dat ze hun kind zo’n beetje opsluiten op hun kamer, een bordje eten voor de deur.  Op school mag je alleen omgaan met kinderen uit je eigen klas, of zelfs klein groepje kinderen, alleen bij hen mag je dichterbij komen. Ik heb al verhalen gehoord van een kleuterklas die buiten langs een andere kleuterklas moest en daarbij hun adem in moesten houden. Verhalen van kinderen die overstuur zijn omdat de juf positief getest is en ‘nu misschien wel dood gaat’. Kinderen die boos zijn op hun positief geteste klasgenootje, omdat ze nu wéér in quarantaine moeten, omdat ze nu niet naar de verjaardag van opa mogen.

Deze kinderen groeien op met stress. De spanning dat ze een gevaar zijn voor anderen, dat ze zomaar verantwoordelijk kunnen zijn voor de dood van opa of oma. Wanneer besluiten ze dat ze dan maar helemaal niet meer buiten gaan spelen, of bij een vriendje thuis? Gewoon, voor de zekerheid. Kinderen die afzien van een sociaal leven. Zombies.

Er gaan heel veel psychologen nodig zijn in de toekomst. Maar voordat deze kinderen geholpen kunnen gaan worden, moet de gekkigheid eerst gestopt zijn. Wanneer wordt men wakker? Wanneer ontwaakt men uit de aangeprate angstpsychose? Iedere dag dat het langer duurt, wordt de schade groter. Je kunt niet alle risico’s uitsluiten, risico’s nemen we iedere dag! Laten we uit de angstpsychose stappen en weer gaan leven! Alsjeblieft mensen, word wakker! Word wakker voor onze kinderen!