Ik verbaas me over het aantal echo’s dat tegenwoordig standaard is. Ik ben eigenlijk de tel al een beetje kwijt! Er was een echo in week 8, toen eentje in week 11, toen natuurlijk de roze/blauw echo met 14 weken. En dan dus vorige week de 20-wekenecho. Vier stuks al en dan ben ik er misschien nog wel eentje vergeten. Vier echo’s, zoveel heb ik er gehad in drie zwangerschappen! En dan waren twee daarvan pretecho’s, om vast te weten te komen dat we beide keren een dochter kregen. In mijn eerste zwangerschap heb ik helemaal geen echo gehad. Ik bracht nog in verweer dat mijn vader er eentje van een drieling was, maar de verloskundige die ik destijds had zei daarop: “Als het er meer dan één is, komen we daar snel genoeg achter”. Zo ging dat in het stenen tijdperk, slechts dertig jaar geleden.
De echo’s die ze nu maken zijn haarscherp vergeleken bij wat ik destijds gezien heb. En waar je vroeger een paar fotootjes mee kreeg, zetten ze nu alle foto’s en filmpjes op een USB stick voor je.
Bij zo’n 20-wekenecho meten ze alles, lengte van de ledematen, omtrek van buik en hoofd, bloedstromen in het hartje, alles is te zien. En ja, er is ook voor de zekerheid nog even gekeken of het geslacht eerder goed bepaald was, alle twijfel is weg, het is echt echt echt een jochie! Alles wordt ingevuld in standaard grafiekjes, met middellijnen en onder- en bovenlijnen. En als er iets afwijkt is dat weer reden tot extra onderzoek. Zo had het buikje van mijn kleinzoontje een omvang die wat aan de grote kant was, net een flintertje boven de bovenlijn. Dan moet er uitgesloten worden of er geen sprake is van zwangerschapsdiabetes. Dat hij sowieso wat groot is, wellicht net een groeispurtje gemaakt, dat lijkt dan niet ter zake te doen. Ook het feit dat die brede bouw in de familie voorkomt, telt dan niet.
Dus dochter moest een suikertest doen. Dat kon in eerste instantie pas twee weken later, maar gelukkig kon ze uiteindelijk al voor twee dagen later een afspraak maken, want ze was er best gestresst over. Ze is nu eenmaal een perfectionist en dit ging over de gezondheid van haar kind en haarzelf!
Nuchter bloed prikken, suikerdrankje en twee uur later weer bloed prikken. Alleen, zo ver kwam het niet, want de kleine douanebeambte in de buik van mijn dochter besloot dat hij dat suikerdrankje niet liet passeren en hij stuurde het retour. Onderzoek mislukt. Als alternatief kreeg dochter een meetapparaatje mee om drie dagen lang op vier momenten haar suiker te prikken. Na de eerste meting keerde de rust eigenlijk al weer. De suiker was gewoon meer dan keurig en zo bleef dat ook bij de volgende metingen. Niks aan het handje dus, stress voor niks.
En dat vind ik wel een dingetje eigenlijk. Natuurlijk is het goed om, als er iets aan de hand is, dat zo vroeg mogelijk te weten zodat je erop kunt anticiperen, maar dit vind ik wel een gevalletje spijkers op laag water zoeken. Mijn dochter had twee dagen flinke stress, de baby in haar buik voelde dat en hield zich gedeisd, dus zoveel invloed heeft dat! En gelukkig was in dit geval de stress voor niets en was er verder ook niks aan te merken op de baby, die is helemaal kerngezond! Vroeger, ja, in het stenen tijdperk inderdaad, zou dit helemaal niet opgemerkt zijn. Hoe belangrijk is het eigenlijk om al die maten zo precies te weten? Het is een momentopname, maar of je zwangerschapsdiabetes hebt, kun je ook testen door een vingerprikje of wat uitgebreider onderzoek als de buik heel erg snel groeit of als je symptomen van diabetes krijgt. Natuurlijk is een echo leuk, lekker even kijken naar je kindje. Dat heeft dit onderzoek dan wel opgeleverd: dochterlief krijgt drie extra echo’s om de groei van het kindje verder in de gaten te houden. Leuk natuurlijk, maar ondertussen kun je je wel afvragen hoe het nou komt dat de zorg steeds maar zoveel duurder wordt.