In oktober 2018 was ik twee dagen met een collega naar de EuroBlech in Hannover, Duitsland, de grootste beurs in Europa voor de metaalbewerkingsindustrie. Er worden grote metaalbewerkingsmachines, zoals ponsmachines, kantbanken, fiberlasers en CO2 lasersnijmachines gedemonstreerd en gepresenteerd, compleet met beladingsinstallaties en robots. Een mannenwereld. Ik, als vrouw, werk al tien jaar in deze mannenwereld en ik zie het percentage vrouwen dat werkzaam is in deze wereld maar langzaam stijgen. De meeste vrouwen zitten toch nog steeds in een administratieve functie of zijn gastvrouw.
Mijn functie zit er een beetje tussenin. Als het om echt specialistische technische adviezen gaat, verbind ik de klant door naar mijn collega’s, maar na tien jaar kan ik toch de meeste vragen wel beantwoorden. Daar ben ik langzaam in gegroeid, heb mijn zelfvertrouwen rustig aan kunnen opbouwen. En juist door het bezoeken van dit soort beurzen en een bezoek aan de fabriek van één van onze leveranciers in Amerika, is mijn zelfvertrouwen daarin gegroeid. Het gebeurt toch nog wel dat ik word aangezien voor de secretaresse of de dame van de administratie, maar mijn collega’s zijn dan de eersten die dat ontkrachten.
Maargoed, het percentage vrouwen in deze branche is laag en dat hoeft op zich ook niet kunstmatig te groeien. Niet op de manier dat je een bepaald percentage vrouwen in dienst zou moeten hebben, zoals dat weleens ‘positieve’ discriminatie wordt genoemd. Ik vind daar niks positiefs aan. Als meerdere mensen op een baan solliciteren, moet degene die het beste op die plek past, de baan krijgen en niet degene die toevallig een vrouw is of tot een etnische minderheid behoort. Dat je in het team past, vind ik feitelijk veel belangrijker dan of je man of vrouw bent of de kleur van je huid.
Ik liep met mijn collega door die hallen en zei juist tegen hem: “Gelukkig is de tijd van de Tiroler jurkjes als trekpleister wel een beetje voorbij”, toen we binnen vijf minuten langs de stand van een bedrijf liepen waar ze stonden: meisjes, waarschijnlijk ingehuurde studentes, maar misschien wel gewoon de telefonistes en secretaresses, in Tiroler jurkjes! Als vloerbedekking lag er nepgras op de grond, dus deze meisjes moesten een soort Heidi’s voorstellen. Verschrikkelijk. Of het werkt, weet ik niet, maar eigenlijk zou je je als bedrijf moeten schamen dat je anno 2018 nog serieus met dit idee voor een stand op de proppen durft te komen, dat je je überhaupt zo wil profileren. En eigenlijk zouden die meisjes dit werk moeten weigeren. Als het bedrijf waar ik werk zou komen met een dergelijk voorstel voor een stand, zou ik daar toch wel even het mijne over zeggen, dus mag ik eigenlijk hopen dat het studentes zijn die op deze manier een paar dagen hun geld hebben verdiend, maar veel fouter kan het eigenlijk niet. Het benadrukt het beeld dat een vrouw ondergeschikt is, of dat een vrouw niet verder komt dat dit soort functies, of dat een vrouw niet echt zo technisch kan denken als een man dat kan. Ik hoop dat dit de laatste keer is geweest dat ik Tiroler meisjes tegen ben gekomen op een beurs, we gaan het zien. Over twee jaar is er weer een EuroBlech.