De Leesbril

Heel langzaam sluipt het erin, het gebruik van de leesbril. Ik heb het steeds uit weten te stellen. De lastig leesbare verpakkingen van levensmiddelen weet ik vooral aan de kleurencombinaties, roze met gele letters bijvoorbeeld, of rood met doorzichtige letters op de plastic verpakking van spaghetti. Natuurlijk veel te kleine lettertjes of lastig leesbare lettertypes. 

Stapje voor stapje moet je het gaan toegeven. Overdag lezen in een boek ging prima, maar bij schemer of ‘s avonds bij lamplicht moest toch de leesbril tevoorschijn gehaald worden. Eigenlijk is het een computerbril met een leesgedeelte. Dat leesgedeelte had ik destijds nog niet nodig, maar de opticien verzekerde mij dat ik ‘volgend jaar weer terug zou komen’ als hij het niet in de bril verwerkte. Het heeft wat langer dan een jaar geduurd, maar inderdaad, toch wel handig. 

Een naald in een draad doen, ook zoiets. Een handeling die ik altijd op gevoel deed, tenminste, dat dacht ik, maar met het klimmen van de leeftijd bleek dat mijn ogen er toch ook een niet onaanzienlijk aandeel in hadden. En zo werd voor steeds meer klusjes de leesbril gepakt. Voor het lezen van verpakkingen pak ik meestal de bril van mijn man, die ligt toch op tafel. 

Afgelopen weekend was het dan zo ver. Ik was in de supermarkt en wilde weten of er in een bepaald product tarwe verwerkt was. Dit omdat mijn jongste dochter gevoelig is voor gluten. Ik kon allerlei vlaggetjes van landen op de verpakking ontwaren, maar waar stonden de ingrediënten? Wat zijn die lettertjes toch verdomd klein! En weer zo’n kleurencombinatie, roze verpakking met witte lettertjes. De leesbril neem ik nooit mee naar de winkel, maar na een paar minuten staren naar de verpakking moest ik eraan geloven: de vakkenvuller die verderop in het pad bezig was, werd geraadpleegd. Toen hij het aanwees, kon ik het nog net lezen. Ik ben de drempel over, ik moet het toegeven. Ik kan dat soort dingen niet meer zien zonder bril.

Ik weet nog hoe ergerlijk mijn moeder het vond als mijn kinderen met hun rapport voor haar neus zwaaiden. “Kijk oma!” “Daarvoor moet ik eerst mijn bril pakken, want ik kan het zo gewoon niet meer lezen. Wat is dat toch irritant.” Op dat moment haalde ik mijn schouders op, een leesbril, dat hoort er op een gegeven moment bij. Wat je je niet realiseert, is dat je zonder leesbril niets meer scherp ziet van dichtbij. En inderdaad, mijn moeder had gelijk, dat is bijzonder irritant.