Vijf jaar samen!

Vandaag zijn Marc en ik vijf jaar samen. Vandaag is het vijf jaar na dat eerste afspraakje bij La Place, een ontmoeting die volgde na twee weken intensief e-mailen, wat ervoor gezorgd had dat we eigenlijk al verliefd op elkaar werden, zonder elkaar ooit gezien te hebben.

Vanaf het eerste moment voelde het alsof we elkaar al levens kenden. Na vier maanden trok ik bij hem in. Na een jaar kregen we een ander appartement, met een tuintje. Een paar maanden later overleed mijn moeder, Marc week geen seconde van mijn zijde. Ruim een jaar later kon ik voor hem hetzelfde doen, toen zijn moeder overleed. Eerder dat jaar hadden we samen bange dagen gedeeld toen Marc een infectie aan zijn voet kreeg wat uitmondde in de amputatie van zijn onderbeen. Ondertussen was corona begonnen, waar we goddank hetzelfde in stonden. Geen mondkapjes, geen overmatige angst voor het virus, geen prikken voor ons. Maar evengoed waren we beperkt door de lockdowns, meer op elkaar aangewezen. In vijf jaar tijd hebben we al veel meegemaakt samen. Maar ook altijd echt samen. Elkaar ondersteunend, zonder ooit een onvertogen woord.

En natuurlijk hebben we ook al veel mooie dingen mee mogen maken. Ons huisje, ons tuintje. Zes kinderen hebben we samen en met alle zes hebben we een goede band. Een aantal kinderen is uitvlogen de afgelopen jaren en de volgende zit eraan te komen, dan trekken we er weer op uit om te helpen schilderen, behangen, elektraproblemen op te lossen en gordijnen in te korten. Diverse diploma uitreikingen hebben we meegemaakt, en een bruiloft. De dochter die het minste zat te wachten op de vriend van haar moeder vroeg Marc als haar getuige. Met gezamenlijk zes kinderen hebben we soms onze handen vol. Blij zijn als er mooie dingen gebeuren, maar ook onze zorgen delen als het met een kind minder goed gaat.

Marc en ik, ik en Marc, we zijn het liefste altijd samen. Samen kringloopwinkels afstruinen, samen op een terrasje met koffie en appeltaart, mensen kijken.  Samen in onze tuin in het zonnetje. Samen lol hebben als we weer eens een hemeltergend slechte film hebben uitgezocht. We accepteren elkaar zoals we zijn, we lijken veel op elkaar en toch ook weer niet. Hij met de grote mond, altijd een praatje met iedereen, uitbundig en op zoek naar de lach en ik, bescheiden, wat minder spontaan en sociaal. Vrijheid en liefde, het staat bij ons hoog in het vaandel. Elkaar vrij laten, elkaar wat gunnen, het maakt alleen maar dat we weer graag naar elkaar terug gaan. Ja, ik mag weer naar huis, naar mijn Marc. Wat hou ik van die man!

Vijf jaar samen. Dat moeten er minstens vijfentwintig worden. En dan zien we eruit zoals de afbeelding bij dit blog laat zien. Ik wens dat we nog veel mooie dingen mogen meemaken samen, verhuizingen, liefst ook van onszelf, naar een grotere woning met ook een grotere tuin, meer bruiloften en wellicht mogen we ook nog kleinkinderen verwelkomen. Maar vooral kleine dingen. Mooie gesprekken, mooie ontmoetingen, liefde en gezelligheid met elkaar, met vrienden en met onze kinderen. Met deze man durf en kan ik alles aan. No matter what, I love you, honey!

Gerelateerde blogs:
de 100 e-mails
magic monday een jaar later