Precies 100 e-mails schreven we elkaar in het voorjaar van 2018 voordat we elkaar in het echt ontmoetten. De e-mailwisseling begon met een mail van mij aan hem waarin ik hem een bestand stuurde met daarin zijn geboortehoroscoop voorzien van uitleg. Ik maak wel vaker een horoscoop voor iemand, alhoewel ook weer niet heel vaak en dat is best lastig. Het zijn meestal mensen die je goed kent en dan is het lastig om moeilijke dingen in een karakter op te schrijven. Met het maken van Marc zijn horoscoop had ik voor mijn doen behoorlijk wat risico genomen. Dat kon omdat ik hem toch niet kende en ik eigenlijk wel benieuwd was of ik het bij het rechte eind had en hoe hij erop zou reageren. Ik vond het dus best spannend om op ‘verzend’ te drukken. Het was een vrijdagavond en het wachten was dus op een reactie. Marc stuurde 23 uur later een mailtje dat hij de horoscoop ontvangen had, maar nog niet gelezen. Zijn dochter en haar vriend logeerden bij hem, dus hij wilde er even goed voor gaan zitten als hij weer alleen was. De volgende reactie kwam maandagochtend, veel herkende hij, maar veel was ook nog onduidelijk. De uitnodiging om een keer samen koffie te drinken ergens zodat ik wat meer uitleg kon geven, gaf hij al in die email met daarbij de opmerking dat hij te vertrouwen was… Ik reageerde met nog wat meer uitleg en een voorbeeld over hoe iets staat in mijn horoscoop en alhoewel het pas maandag was, gaf ik aan dat een eventuele afspraak even moest wachten, want dat weekend moest ik onze stand opbouwen in de Jaarbeurs en de hele volgende week zou ik op de beurs staan. Ik wilde kennelijk niet direct in de daaropvolgende dagen afspreken, haha… Die tweede uitleg raakte een snaar bij Marc en omdat het over hele gevoelige onderwerpen gaat, over wie je diep van binnen bent, praat je direct met elkaar op dat niveau. En omdat het heel veilig is omdat je elkaar niet kent, lag de weg open om daar verder over te praten via de mail.
Als ik de mails teruglees, zie ik dat er een mooie mix ontstond van luchtigheid, grapjes, serieuze onderwerpen, vertrouwen in elkaar en ook diepgang, kwetsbaarheden in jezelf durven benoemen. Een eventuele ontmoeting was nog ver weg en zou een ‘zakelijke’ inslag hebben. Die week erna stond ik op de beurs en mailden we ’s avonds, over zere voeten van de hele dag staan, ik mailde een foto van mezelf in een mantelpak, hij durfde naar mijn leeftijd te vragen toen we erachter kwamen dat onze kinderen ongeveer even oud waren. Ik had er niet bij stil gestaan dat hij geen idee had van mijn leeftijd, ik had een onherkenbare profielfoto destijds, op de schrijverssite waar onze paden elkaar kruisten. Zijn leeftijd wist ik van begin af aan natuurlijk omdat ik zijn horoscoop had gemaakt.
We hadden het over dagelijkse dingetjes, mijn zoon die jarig was, de zijne haalde zijn rijbewijs die week. Hij mailde meestal ’s avonds heel laat, vaak lag ik dan al te slapen, maar ik keek altijd even voordat ik naar bed ging. Ik antwoordde vroeg in de avond en later al ’s morgens voor ik wegging. Van één keer per dag ieder, werd dat vaker op een dag en langzaam begon het flirten een beetje, heel voorzichtig. Ruim een week nadat onze mailwisseling begon durfde ik de vraag te stellen: Lieve Marc, je bent toch niet verliefd aan het worden op iemand die je nog helemaal niet ontmoet hebt hè? Om daarna, enorm in de zenuwen, te gaan zitten wachten op zijn reactie. Die kwam precies een uur later. We waren allebei verward, waren we verliefd, kon dat wel in dit stadium? Mijn beursweek was net begonnen, afspreken zat er even niet in. Dat weekend was zijn dochter er en kwam zijn moeder op bezoek. Zijn dochter die hem onrustig vond, zijn moeder die hem rechtstreeks vroeg of hij verliefd was…
We spraken af elkaar maandagavond te ontmoeten, op neutraal terrein, bij een La Place restaurant tussen onze woonplaatsen in, die gelukkig maar 15 kilometer uit elkaar liggen. Nu ging het echt gebeuren, de zenuwen gierden door mijn keel die dag en de tijd leek wel stil te staan. Maar in de loop van de middag werd ik ineens heel erg rustig, Marc niet, die was zo schattig nerveus die avond! Ik had me zorgen gemaakt over de klik die we hadden, ik was een beetje bang dat die er in het echt niet zou zijn, dat uiterlijk een afknapper zou zijn, van zijn kant of de mijne. Gelukkig was dat niet zo. Ik moest even wennen, moest die twee even koppelen, die zenuwachtige, jongensachtige maar tegelijkertijd zakelijke meneer die naast me liep met die gevoelige, lieve man waar ik mee mailde en waar ik verliefd op geworden was. Dat duurde misschien een kwartiertje. Een kwartiertje dat we wandelend over de hei doorbrachten, al kletsend, tenminste, hij ratelde maar door en zo kon ik even rustig naar hem kijken. Dit is hem nou, dit is mijn man.
Eén reactie