Wij leven allemaal met de stempels die anderen op ons drukken, met verwachtingen die ze hebben of met beelden van hoe een ander ons ziet. Nu zijn er ook mensen die zich niks van de buitenwereld aantrekken en gewoon lekker helemaal zichzelf zijn, maar die zijn zeldzaam. Eigenlijk leeft ieder mens wel met de stempels die een ander op ze gedrukt heeft, bewust, maar zeker ook onbewust.
Zo zei mijn moeder al vanaf dat ik heel jong was over mij: ‘Marjolein, die vlindert door het leven, daar is nooit iets mee aan de hand.’ Wat dus als gevolg heeft gehad dat ik ongemerkt vond dat er met mij nooit iets aan de hand was, ik had nooit problemen, met mij ging het goed. Nog zoiets is dat ik vroeger niets lustte volgens mijn moeder. Zij heeft zich, toen ik heel jong was, zorgen gemaakt over de hoeveelheid die ik at. Ik denk dat het best meeviel allemaal, bovendien ben ik gewoon groot geworden. Mijn moeder vond mij altijd ‘magertjes’. Nu ben ik nog steeds niet dik, maar toen ik geen maatje 36 meer had en ook maat 38 mij strak begon te zitten, kwam lijnen nog steeds niet in mij op. Laat staan dat ik tegen mijn moeder zou zeggen dat ik mezelf wat te zwaar vond worden en dat ik ging lijnen. Ik hoorde maar dat stemmetje: ‘Marjolein is maar magertjes, Marjolein was zo’n slechte eter!’
Dat soort ideeën en meningen van anderen kunnen een groot stempel drukken op hoe jij jezelf gedraagt naar anderen toe, en wat je van jezelf vindt. Dat heeft veel grotere gevolgen dan je in eerste instantie zou denken. Eigenlijk ben je altijd bezig mensen in hokjes te plaatsen. Verlegen, introverte mensen zijn bescheiden en twijfelen aan zichzelf. Iemand die makkelijk een praatje maakt met iedereen om hem heen, dat is vast iemand die heel zeker is van zichzelf. Iemand met een sterke eigen mening heeft geen oog voor de mening van anderen.
Ik was vroeger heel erg verlegen. Inmiddels is dat er wel een beetje af, ook al kom ik er nooit helemaal vanaf, maar verlegen mensen stonden voor mij onderaan de populariteitsladder. Bovenaan stonden de kinderen (ik heb het over mijn middelbare schoolperiode) met de grote monden, de popi’s en helemaal onderaan de verlegen mensen, de muurbloempjes. Ik hoorde bij die laatste groep. En nog zie ik mezelf gedeeltelijk zo.
Ik denk dat je het beeld wat je van jezelf vormt in de puberteit, je hele leven wel bij je houdt. Ik ben stil en serieus, maar ook sterk en bescheiden. Daar is niets mis mee, maar dat wil niet zeggen dat die jongen met die grote mond het allemaal niet zo serieus neemt en geen rekening houdt met de gevoelens van anderen. Vaak koppel je een groep eigenschappen aan elkaar, maar het is helemaal niet gezegd dat zo’n groepje eigenschappen altijd bij elkaar hoort. Er zijn genoeg mensen die stil zijn, maar ook flierefluiters zijn, of heel egoïstisch.
Wie zou ik zijn zonder de stempeltjes die ik in mijn leven verzameld heb? Ik heb eerlijk gezegd geen idee! Waar ben ik bang voor? Op de één of andere manier ben ik altijd bang om raar gevonden te worden, om verkeerd begrepen te worden ook. Ik kies mijn woorden altijd zorgvuldig, zodat een misverstand niet kan ontstaan. Ik ben bang ook om uitgelachen te worden. Geen idee overigens waar deze angsten vandaan komen. Aan de andere kant wil ik wel gezien worden, wil ik opvallen en dat deed ik door mijn kledingkeuze: lange jurken, alternatievig, maar toch net niet helemaal. Ik wil er graag bij horen, maar toch een soort status aparte hebben.
De laatste jaren, sinds ik met Marc ben, merk ik dat dat steeds minder belangrijk wordt. Ik vind het minder belangrijk hoe ik door anderen gezien word. Door hem ben ik compleet en wat de rest van de wereld vindt, is niet zo spannend meer. Toch werken van die kleine stempeltjes nog altijd door op wat ik doe en hoe ik reageer. Wie zou ik zijn als ik echt helemaal mezelf zou zijn?