Tot in de jaren zestig was het ‘regel’ om je kinderen te vernoemen. En dan ging dat meestal volgens vaste regels: eerst de vader van de vader, de moeder van de moeder, de vader van de moeder en de moeder van de vader. Reeds overleden grootouders gingen voor. Daarna werd het creatiever. Je kon het vijfde kind, of de derde van hetzelfde geslacht, vernoemen naar jezelf of naar je broers of zussen.
Ergens in de jaren zestig kwam langzaam maar zeker de omslag en werd er steeds minder vernoemd. Ik ben zelf van begin jaren zeventig en ik had eigenlijk geen kinderen met echt ouderwetse namen in de klas. Het was de tijd van de Karin’s, Esther’s, Mirjam’s, Erik’s en Marco’s. In de jaren zestig echter werd er nog grotendeels vernoemd. Mijn ex-man, geboren midden jaren zestig, was vernoemd naar zijn opa en de man van zijn oma, ook zijn zussen zijn vernoemd. Mijn huidige man, ook uit de jaren zestig, is vernoemd, net als zijn broers. De omslag is kennelijk erg snel gekomen. Mijn neef, van eind jaren zestig, werd vernoemd naar beide opa’s, zijn jongere broer, van begin jaren zeventig, werd niet vernoemd.
Doordat ik me bezig houd met stamboomonderzoek, zit ik wel eens te mijmeren. Hoe zou ik mijn kinderen genoemd hebben als ik destijds ook al met de stamboom bezig was geweest? Nu moet ik zeggen dat ik dan vooral naar namen in mijn eigen familie kijk, wellicht omdat ik vijftien jaar geleden gescheiden ben, maar eerlijkheidshalve zou ik dan ook naar zijn familie moeten kijken natuurlijk! Mijn zoon zou Cornelis hebben moeten heten, als enige stamhouder van de familienaam. Misschien had ik me dan ook verplicht gevoeld hem de naam van mijn vader mee te geven, wellicht ook omdat de komst van mijn zoon uitgerekend was op de verjaardag van mijn vader. Zoonlief besloot echter twaalf dagen eerder te komen. Cornelis René dan toch, denk ik. Of misschien toch liever ook mijn opa erbij: Johannes. We houden het maar op Cornelis René Johannes.
Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, grapte mijn moeder al dat ik haar Jojanneke moest noemen. Mijn moeder heette Johanna, roepnaam Joke en de andere oma heette Jannetje, haar heb ik helaas nooit gekend, zij overleed op haar 32ste. Maargoed, Jannetje Johanna zou in ieder geval onderdeel van haar naam zijn geweest. En als broer drie namen had, dan zou dochter er ook drie moeten hebben natuurlijk. De overgrootouders dan. De enige die ik ook nog gekend heb was de moeder van mijn schoonvader, Wilhelmina. Jannetje Johanna Wilhelmina dan dus.
En dan nog de namen voor mijn jongste dochter. De opa’s en oma’s zijn vernoemd, dus we kunnen wat verder grasduinen in de stamboom. De andere oma van mijn ex-man heette Eva, mijn eigen oma, die voor mijn geboorte al overleed, heette Ida. Eva komt verderop in mijn stamboom ook voor. En dan is er nog de overgrootmoeder waar ik me erg in verdiept heb, Anna Maria Geertruida en de overgrootmoeder van moeders kant waar ik een prachtige oude foto van heb, Lijsje. Anna Maria Geertruida heette waarschijnlijk Geertje, op haar grafsteen staat ze namelijk vermeld als A.M. Geertruida. Moeilijke keuze. Weet je wat, Ida en Eva zijn zulke korte namen, die tellen samen voor één! Ida Eva Geertruida Leijsje. En dan dus Leijsje op de ouderwetse manier.
Zelf zou ik Ida hebben moeten heten, aangezien overleden grootmoeders voor levende gaan. Over een tweede naam voor mezelf heb ik eigenlijk niet eerder nagedacht. En laat ik dat ook maar niet doen! Als ik Ida had geheten, dan had ik mijn jongste dochter niet zo genoemd en zou zij dus één naam hebben moeten inleveren en had ze Eva Geertruida Leijsje geheten. Ik ben benieuwd naar hun reacties!