En toen was haar geluk op – nieuwe klachten

Wat vooraf ging aan dit blog, lees je hier: En toen was haar geluk op: opnieuw borstkanker

In november 2018 struikelde ze over de drempel in de keuken, ze verrekte de kruisbanden van haar knie en kon een tijdlang niet lopen. Weg zelfstandigheid. Ze zegt dat het toen begonnen is. Het hoesten en verslikken als ze iets at of dronk. Ze deed het af als verkoudheid, die maar niet over wilde gaan, een hese stem had ze ook. Wij merkten het eigenlijk pas ergens in maart, denk ik, toen we even koffie gingen drinken. Kleine slokjes, steeds ‘verslikken’ en hoesten. Was dit wel verslikken? Ik vertrouwde het eigenlijk niet. Ik vond het geen verslikken, het was meer dat die slok water niet direct naar beneden viel in haar maag, maar leek ergens te blijven hangen ofzo. Ook haar medicijnen kreeg ze niet weg, ze vroeg bij de apotheek om kleinere pillen of brak ze zelf in tweeën.

Iemand attendeerde me erop dat ze bestraald was, wellicht was dit littekenweefsel? Zelf vond ze het onzin, het was gewoon slijm, een verkoudheid. Begin mei was ze bij ons om ons huisje te kijken, tussen de middag at ze een wit bolletje met leverworst. Ruim een uur heeft ze erover gedaan, maar ze kreeg het weg. Kort daarna lukte dat niet meer. Niet dat ze dat zei. Mijn zus deed de boodschappen omdat ze zelf niet meer kan fietsen en de winkel te ver weg is om te lopen, wat ze ook nauwelijks kan, ook niet met een rollator. Die zei dat de groente die ze haalde, een week later er nog lagen en de vuilnisbak in konden. Wat at ze dan? Naar de dokter wilde ze niet, ze wilde niet zo’n onderzoek met een slang in haar keel. Maar het eten werd almaar minder en uiteindelijk ging ze dan toch maar naar de dokter, met mijn zus. Ze kreeg iets tegen slijmvorming.

Het viel mijn zus op dat haar broek aardig wijd zat. Ze was zeker behoorlijk afgevallen? Ach, een kilo of vijf misschien, maar ze was haar hele leven te dik geweest, dus die kon ze wel missen. Mijn zus besloot haar op de weegschaal te zetten op Moederdag: twaalf kilo was eraf, en dat met kleren aan! Zelf rondde ze het af naar tien kilo, al was ze wel flink geschrokken. In de dagen daarna bleef het eten en drinken slechter gaan. Eten lukte nauwelijks meer en om een liter vocht binnen te krijgen, had ze de hele dag werk. Haar bloed werd nagekeken, maar dat zag er goed uit, ze hoefde dus niet naar het ziekenhuis, iets wat ze eigenlijk inmiddels wel wilde, want ze voelde zichzelf verzwakken. Een gemiste kans van de huisarts, als iemand aangeeft zoveel te zijn afgevallen,een verleden heeft met kanker en dan bepaalde waarden in het bloed laten meten en iemand gewoon maar weer afschepen als die waarden goed zijn.

Uiteindelijk werd er dan toch een echo gemaakt van de bovenbuik, op een vrijdag. Mijn zus nam haar daarna mee naar de kapper, want dat was ook alweer een tijd geleden. De dag erna was ze bekaf, ze belde zelf de thuiszorg, maar die konden ook niet veel voor haar doen. Toen ik haar ’s avonds belde was ze daar zo blij mee. Ze had zo’n zin in een kopje thee, maar had niet de energie het te maken. De dag ervoor had haar uitgeput. We zijn erheen gereden om een kopje thee te maken, waar ze erg van genoot. Ook wilde ze graag een beschuitje met aardbeien. Dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar thuis zou zien, kon ik toen nog niet bedenken.

Het laatste blog in deze serie lees je hier: En toen was haar geluk op: de engelen