Afgelopen jaar was wederom een roerig jaar dat al in de eerste week van januari begon toen mijn zoon de sleutel kreeg van zijn appartementje. Ik heb hem een paar dagen geholpen met behang afhalen en muren schilderen. Hij was eraan toe om op zichzelf te gaan wonen en wij ook. En het bleek niet de enige verhuizing te zijn van het afgelopen jaar. De zomer ervoor hadden we in het appartementencomplex van Marc al aangegeven dat we graag naar een appartement met een tuintje wilden verhuizen, maar ja, tuintjes zijn er hier niet veel. Maar de wens kwam uit toen er in maart inderdaad een appartement met een tuintje leeg kwam. Half april kregen we de sleutel, op een woensdag, en op zaterdag verhuisden we. Een tuintje in het voorjaar waar we de hele zomer van konden genieten. En wat hebben we genoten in de tuin! Heerlijke zomeravonden hebben we er doorgebracht én ik heb ontdekt wat een tuin met me doet. Ik vind het heerlijk om er wat in te rommelen met plantjes, water geven, kijken hoe alles groeit en bloeit, kijken naar de bijtjes en de hommeltjes en de vlinders. Vlinders ja, witte vlinders. Die hadden een bijzondere betekenis deze zomer.
Mijn moeder, die het eerste half jaar van dit jaar kwakkelde met haar gezondheid, ging in mei ineens pijlsnel achteruit. Eind mei werd ze dan toch opgenomen in het ziekenhuis waar ze tien dagen later, op 6 juni, overleed. Twaalf dagen voor haar 72ste verjaardag. Mijn lieve, sterke moeder, ze was er ineens niet meer. Nog nooit maakte ik een overlijdensproces van dichtbij mee, het leek me doodeng en veel te heftig, maar wat was het eigenlijk mooi. Wat was ik blij dat mijn lieve moeder een lange lijdensweg bespaard bleef en hoe mooi en vanzelfsprekend gleed ze weg uit het leven. Tot het laatste moment bleef ze toch positief, bleef ze ruimte houden voor een grapje, bleef het luchtig, vooral dat. We hebben kunnen zeggen dat we van elkaar houden en dat altijd zullen blijven doen en nog steeds voel ik vooral heel veel vrede bij het gebeurde.
In augustus gingen we een midweekje op vakantie naar Duitsland. We hebben heerlijk genoten, het was mooi weer en bij het huisje was een moestuin waar ook de witte vlinders waren.
Toen kwam het onverwachte kadootje. Mijn dochter zou naar IJsland gaan met haar turnvereniging, maar door een terugkerende blessure kon ze niet meetrainen en, omdat ze haar ticket al had geboekt, vroeg ze mij om mee te gaan, zodat we samen een rondreis konden maken op het eiland. Dankzij het kleine erfenisje van mijn moeder kon ik daar ‘ja’ op zeggen, een kadootje van mijn moeder om deze bijzondere reis met mijn dochter te kunnen maken. En zo vertrokken we samen voor vijf dagen naar IJsland. Een prachtige reis, waar ik van tevoren wel veel stress over heb gehad, maar waar ik nu met veel plezier op terug kan kijken. Deze ervaringen neemt niemand ons meer af. En wat is IJsland prachtig!
Ik werd dit jaar 48 jaar, een mooi getal vind ik altijd. 24 was vroeger mijn lievelingsgetal. 48, 4 x 12. 48 is ook de leeftijd die mijn oma werd en ook mijn ex-echtgenoot, de vader van mijn kinderen, werd niet ouder dan 48. Een confronterend getal dus ook. Als ik tot op de dag uitreken hoe oud mijn ex-echtgenoot werd, dan was ik precies zo oud op de dag dat ik met mijn dochter naar IJsland vertrok. Dat heb ik achteraf uitgerekend, als ik dat van tevoren had geweten, had ik daar wellicht toch een beetje de kriebels van gekregen, om nu juist op die dag in een vliegtuig te stappen. Ik ben nu dus ouder dan hij is geworden.
Dan is er nog mijn vader. Ik wil er in het openbaar niet veel over zeggen, behalve dat ik heel erg in hem teleurgesteld ben dit jaar. Ik verloor mijn moeder dit jaar fysiek, en mijn vader eigenlijk ook terwijl hij nog leeft.
Nu zit het jaar er weer bijna op. Het jaar van veranderingen, van verhuizingen, van afscheid nemen, maar ook het eerste hele jaar dat Marc en ik samen waren. Vorig jaar was het jaar dat onze relatie begon, ik kan wel zeggen dat we inmiddels onafscheidelijk zijn. Onze liefde is zo bijzonder, zo … liefdevol, zo hecht, zo… vanzelfsprekend, wij zijn zo samen één. Ik ben daar nog iedere dag dankbaar voor en dat zal ik de rest van mijn leven blijven. Zo dankbaar voor deze grote liefde, deze zielsrelatie. Het was ook een jaar waarin ik zelf flink gegroeid ben, gelukkig alleen innerlijk! Ik ben veel zekerder geworden, veel meer mezelf, dat is kennelijk wat er gebeurt als er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt.
Ik ben begonnen met mijn vervolgverhaal, iets wat ik eigenlijk al heel lang wilde, maar het is een heel proces, wat je constant bezighoudt en je laat, ondanks dat het fictie is, toch ook veel van jezelf zien. Nu durf ik dat kennelijk!
In ons tuintje staat de witte roos die ik uit mijn moeder’s tuin heb meegenomen afgelopen zomer. Direct daarna kreeg hij zijn eerste knoppen en ging hij bloeien… en dat blijft hij met tussenpozen doen! Zelfs nu, eind december bloeit hij nog met twee witte rozen, hij gaat maar door, alsof de witte vlinders aan het einde van de zomer het stokje hebben overgegeven aan de roos.
En nu dus op naar 2020… een nieuw decennium, een jaar dat nog als een onbeschreven blad voor ons ligt, hoe zal het gaan worden, wat zal er gebeuren? Mijn dochter zal hoogstwaarschijnlijk afstuderen, mijn andere dochter gaat haar rijbewijs halen, ik hoop op een mooie zomer, met lange zomeravonden en met een moestuintje, maar bovenal wens ik iedereen een gezond en liefdevol nieuw jaar.
Eén reactie