Zaterdagmiddag 30 juni 2018 was het zo ver: ons jubileumconcert! In een schattig klein kerkje in Huizen, De Engel genaamd, mochten wij van 4 tot 5 uur ons programma laten horen. Een afspiegeling van wat er de voorgaande tien jaren door ons clarinet choir is gespeeld.
Tien jaar geleden werd binnen muziekvereniging Prinses Irene in Huizen het clarinet choir opgericht: een orkest van lauter klarinetten. Ik speelde toen al een jaar of zes klarinet en nam direct deel in het nieuwe orkest. We repeteerden één keer in de twee weken, dus dat was nog wel te overzien en het is heel erg leuk om met alleen klarinetten te musiceren. Ik hou van het geluid, het klinkt warm en intiem. We hadden direct al tussen de 10 en 15 leden en nu, tien jaar later, schommelt de bezetting nog altijd rond die 15 leden, wat een mooi aantal is. Uiteraard verwelkomen we graag nieuwe leden.
Toch ben ik na een jaar of drie gestopt, zowel bij het clarinet choir als sowieso met spelen op mijn klarinet. Ik was een paar jaar ervoor gescheiden, was meer gaan werken, had een nieuwe relatie. Het werd me allemaal wat veel. Ik had tijd en ruimte nodig.
Vorig jaar ben ik weer begonnen en ik zit weer met veel plezier bij het clarinet choir. Van de tien jaar die het nu bestaat, heb ik er dus vier actief meegespeeld. Het repertoire dat we spelen is heel breed, van makkelijk in het gehoor liggende ‘mopjes’, moderne muziek zoals bijvoorbeeld ‘ne me quitte pas’ van Jacques Brel, naar Mozart, wat heerlijk wegspeelt op een klarinet, maar o zo moeilijk is! Van eenvoudige stukken die je zo wegspeelt, naar echte uitdagingen, waar je wekenlang doorheen moet bijten, maar die dan ineens toch je hart binnendringen en hun plekje veroveren!
Echt veel tijd heb ik nog steeds niet, thuis oefenen, daar kom ik eigenlijk nooit aan toe. Ik speel nu de derde stem, dat is vaak de begeleidende stem, of de tegenmelodie en dat bevalt me wel. Op die voorste rij zitten de echte bollebozen, ik heb niet de illusie of de ambitie om daar ooit tussen te komen zitten. Maar dat geeft niet, zo is er voor ieder verschillend niveau een plekje in ons orkest! Op naar het volgende jubileum!
(op de foto vind je mij op de achterste rij, de tweede van links, die met die lichtgevend witte armen!)
oh wat leuk om dit te lezen. Mijn vader heeft ook jaren klarinet gespeeld. Later is hij overgegaan op de saxofoon. Waarom weet ik niet eerlijk gezegd.
Hij had altijd muziek voor zich maar kon geen noten lezen. Maar blijkbaar zag hij toch iets in die noten. Ik vond het heerlijk als hij aan het spelen was maar dat was altijd boven nooit in de huiskamer.
had misschien te maken met de groep waarmee hij speelde? Klarinet past niet overal bij, saxofoon wel, bij trompetten en ander koper bijvoorbeeld.