De verkleedklerenkist

Ik heb zelf altijd wel van verkleden gehouden, toch is het eigenlijk heel weinig gebeurd. De gelegenheid deed zich eigenlijk nooit voor, ik woon boven de rivieren, carnaval is mij vreemd.

Toen ik kinderen kreeg, werd dat anders. Mijn zoon hield niet van verkleden, maar hij had wel een brandweerhelm en een bijpassend hesje. Voor de naschoolse opvang heb ik destijds van oude gordijnen en tafelkleden een aantal dingen gemaakt, een tovenaarsmantel, ridderhesjes en zo meer. Ik had een boekje gekocht met patronen van verkleedkleren en daar kon ik eindeloos in bladeren. Mijn twee dochters hielden wel erg van verkleden en af en toe mochten ze een patroontje uitzoeken uit het boekje. De oudste hield van prinsessen en ik heb ook wel K3 outfits voor haar gemaakt en, toen Máxima en Willem-Alexander trouwden, maakte ik voor haar een trouwjurk. Ze was toen bijna vier jaar oud en apetrots! ’s Middags na de plechtigheid op televisie gingen we nog even het dorp in en toen werd ze door diverse mensen aangesproken: “Kijk, daar gaat Máxima! Wat ben je mooooi!!” Ze straalde!

De oudste van de meiden hield dus van verkleden, maar de jongste nog veeeel meer! Zij was minder van de prinsessenjurken, maar gek op het pandabeerpak dat ik voor haar gemaakt heb. Ze had het zo’n beetje dag en nacht aan, ze droeg het ook als we naar de winkels gingen enzo. Er zaten wantjes bij, die had ze niet zo vaak aan, maar de capuchon, met oortjes, was wel altijd op, zelfs als het ’s zomers warm was. Ze droeg ook van alles over elkaar, het pandabeerpak met een zomerhoedje en daarover nog de brandweerhelm van mijn zoon. Aan haar voeten een paar kikkerpantoffels. Ze viel vaak zomaar op de grond, of op de stoel, in slaap. Ik heb veel foto’s van haar, slapend op allerlei gekke plekken met allerlei uitdossingen aan.

Ze wilde ook erg graag vleugels, ik heb eens een paar vlindervleugels voor haar gemaakt, met een lusje om haar vinger. Later kreeg ze een paar tulen elfenvleugels met ijzerdraad die ze als een rugzakje aan kon trekken. Toen vond ik, in aanloop naar Sinterklaas, een paar plastic vleugels met batterijen. De vleugels maakten een elfachtig geluid en gingen in verschillende bewegingen op en neer. Ze vond ze GE-WEL-DIG! Ze vroeg me of ze nu ook ECHT kon vliegen! Nee, dat helaas niet en dat was best een beetje een teleurstelling. Ze had altijd al heel veel fantasie.

Toen de meiden groter werden, werden de verkleedkleren steeds minder gebruikt. Een paar jaar geleden heb ik alles gewassen en in een zak gedaan, weggooien kan ik het niet, ze zien er nog goed uit en er zitten zulke leuke herinneringen aan.

(Visited 40 times, 1 visits today)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *