Even bijkletsen, het is alweer te lang geleden

Gewoon even bijkletsen, dat doe ik te weinig. Het afgelopen jaar wekelijks, tijdens de zwangerschap van mijn dochter. En kijk eens even! We zijn ineens al 4,5 maand verder! Je knippert een keer met je ogen en de tijd vliegt. Mick is een heerlijk ventje aan het worden. Mijn dochter en schoonzoon hebben het best getroffen met hem, hij is eigenlijk heel makkelijk. Ik probeer hem minimaal één keer in de twee weken te zien, anders verandert hij te snel en hij moet ons ook wel herkennen natuurlijk. En dat doet hij. Hij begint wat geluidjes te maken, wat te brabbelen, al verstaan we nog niet wat hij zegt. Hij is lekker aan het groeien. Dochter geeft hem nog borstvoeding en dat gaat gelukkig heel erg goed. Vorige week rolde hij al per ongeluk een keer van zijn buik naar zijn rug en ook lijken er tandjes onderweg. Met zijn grote blauwe ogen kijkt hij heel nieuwsgierig de wereld in. Toen mijn dochter zwanger was, zocht hij al steeds de kleine percentages op, zoals in stuitligging liggen en niet voor het gewenste tijdstip zelf draaien, geboren worden op een feestdag (oudejaarsdag). En nu heeft hij dus blauwe ogen, met twee ouders met bruine ogen. Ja, het kan. Als meneer ergens een klein kansje ziet, pakt hij hem! Binnenkort gaan dochter en schoonzoon naar een bruiloft en mogen we een hele dag op hem passen!

Verder gaat het leven zijn gangetje, veel staat in het teken van Zusjes De Jong, daar gaat veel vrije tijd in zitten. Het is ontzettend leuk om mee bezig te zijn, nieuwe dingen verzinnen, stoffen kopen, lekker creatief bezig zijn. Of zoals ik dan zeg, na het eten: “Ik ga nog even prutsen”. De volgende markten zijn alweer in aantocht, dus we moeten genoeg voorraden hebben!

En dan: Marc heeft een auto! Vorige week was het dan eindelijk zo ver, na het lange wachten tot hij zijn rijbewijs terug kreeg en de zoektocht naar een auto die volgde, hebben we vorige week ZIJN auto opgehaald: een zwarte Mercedes. Hij heeft altijd de wens gehad een Mercedes te hebben en dat is eerder nooit gelukt, dus die wens is nu uitgekomen. Het is wel een oudje, of meer: een ervaren auto, maar ik hoop dat hij er nog lang plezier van zal hebben. 

Het tuinseizoen is ook weer gestart, de IJsheiligen zijn uitgezwaaid, dus de tomaten- en paprikaplanten zijn weer in de tuin gezet. De aardbeien beginnen te kleuren en ik heb zelfs een paar pruimpjes in mijn boompje. Hopelijk worden die ook rijp. Ik heb een paar nieuwe frambozenstruikjes gekocht, er waren er een paar dood gegaan en ik ben wat aan het experimenteren met groenten die ik niet eerder had. Zo heb ik een paar minipreitjes in de tuin staan en wat sla en heb ik wortels gezaaid. De vogelbevolking van onze tuin wordt ook steeds groter, naast de mussenwolk en de koolmezen, hebben we nu ook een familie tortel die bij ons in de tuin havermout eten. De kleine tortels piepen nog wat en fladderen met hun vleugels om gevoerd te worden, maar ook dat wordt steeds minder, ze worden al echt groot. (Op de kopfoto zie je hoe ze samen zitten uit te rusten op onze oppottafel) Laatst vloog er een valkje door de tuin en nam in zijn vlucht een nietsvermoedende, zandbadderende mus mee. Tja, ook dat gebeurt. Net als de Vlaamse gaai die ook wel een musje lust op zijn tijd, maar die ook steeds vaker water drinkt uit ons vogelbadje en een stukje brood pikt. We hebben zelfs af en toe een winterkoninkje in de tuin en laatst een vogeltje dat we beiden nog nooit eerder gezien hadden en wat een zwartkop bleek te zijn. De laatste dagen zien we steeds rond kwart over negen een koolmeesje in onze tuin die het vogelhuisje dat aan de blokhut hangt, gebruikt als overnachtingsplek. Hij gaat erin en we zien hem er niet meer uitkomen. Het vogelhuisje kochten we in een kringloopwinkel omdat hij zo ontzettend kitscherig is. Beplakt met wit plastic, een paar mini Delftsblauwe klompjes erop, niet om in te wonen, dachten we. De koolmees denkt daar dus anders over.