Ik heb het gevoel dat het al maanden 1 april is. Herken je dat? Denk eens even na wat we nu allemaal normaal vinden waarvan we een jaar geleden nooit hadden gedacht dat het ooit zou gebeuren! De anderhalve meter afstand houden van elkaar, geen hand of knuffel geven als je iemand ontmoet, de lockdown, geen feestjes, gesloten horeca, een beperkt aantal mensen op visite, je laten testen als je klachten hebt en later zelfs zonder klachten, in quarantaine gaan als je met iemand die besmet is in aanraking bent geweest, niet zomaar meer bij je huisarts terecht kunnen. Met je man naar de eerste hulp moeten en buiten in de auto moeten blijven wachten… Inmiddels zitten we in een niet meer zo intelligente lockdown, alle winkels, op de essentiële na, zijn gesloten, zoveel mogelijk thuis werken, kinderen mogen niet meer naar school, kinderopvang is ook gesloten, afstand houden, niet meer knuffelen, niet meer in groepsverband sporten, niet meer samen zingen. We vinden het nu gewoon, althans, de meeste van ons.
En er hangt meer in de lucht. Een avondklok of een reisbeperking van een aantal kilometers rond je huis. En misschien wel beiden, over een tijdje, als we aan de eerste gewend zijn. Testen als je naar school gaat, testen voor je uit eten gaat. Wat komt er nog? Testen voor je naar de supermarkt gaat? Testen voor je bij iemand op visite gaat? Testen zodra je wakker wordt? En natuurlijk dien je de niet verplichte vaccinatie te halen. Onze minister vindt het prima als de pro-vaxxers de druk op de tegenstanders opvoeren en de pro-vaxxers beginnen al behoorlijk hard te roepen dat degenen die zich niet laten vaccineren geen toegang meer mogen hebben tot van alles en nog wat, tot aan medische zorg aan toe. Ik begin me echt af te vragen wanneer we met zijn allen opstaan en zeggen: Tot hier en niet verder! Nu is het genoeg geweest!
Want nog steeds pikken we het. Nog steeds praten veel mensen het goed. “Nog even volhouden, dan krijgen we straks onze vrijheid weer terug”. Er zijn echt nog veel mensen die het geloven. Maar er zal altijd iets anders komen, een nieuwe variant die besmettelijker is, waar het vaccin niet tegen werkt, of de dreiging ervan. De lat komt ook steeds lager te liggen. De pandemie was uitgeroepen omdat het virus erg dodelijk zou zijn, tot 5%. Dat bleek al heel snel heel veel minder te zijn en nu lijkt het doel al te zijn om niemand meer ziek te laten worden. We worden zo bang voor elkaar gemaakt dat je straks denkt als je naar een theater zou willen: Zal ik dat wel doen? Met zoveel mensen in een zaal? Er is vast wel iemand verkouden, dat risico wordt te groot. Ik betrap mezelf al op gedachten die af en toe een beetje die kant op gaan, maar ik blijf mezelf corrigeren: Vroeger dacht je daar ook niet aan. Bovendien verzwakt je immuunsysteem als je het niet regelmatig in aanraking laat komen met een virusje hier of daar en dus met andere mensen. Zoals George Carlin het zo mooi zegt: “your immune system needs a lot of practice.”
Die glijdende schaal zie je ook bij de dagelijkse cijfers. Eerst ging het om doden en mensen op de IC, inmiddels tellen we positieve PCR testen, want het is niet meer dan dat, een positieve uitslag van een omstreden test. En dan kijkt de regering ook niet meer alleen naar de situatie nu, maar ook naar wat er eventueel komt, de Britse, Zuid-Afrikaanse, Braziliaanse variant en daar zal nog een lange rij op aansluiten. Zo kunnen we natuurlijk nooit meer de maatregelen versoepelen!
Nee, inderdaad, zo kun je nooit meer versoepelen. En dat is nou precies waar ik bang voor ben en met mij vele anderen. Maar wanneer ziet de grote massa dit? Of zijn die allemaal zo bang gemaakt dat ze het wel prima vinden? Ik denk eerlijk gezegd dat laatste. Op internet zie je ook steeds meer absurde filmpjes en foto’s. Zo zag ik een foto van een briefje dat op de deur van een Duitse supermarkt hangt en dat aangeeft dat het binnen verboden is om te praten, dat is nóg veiliger! Vanochtend zag ik een filmpje van iemand die langs een rivier in een stad, wellicht Londen, aan het hardlopen is en aangehouden wordt door een Covid marchal (jawel!). Hij moet stoppen omdat hij te zwaar ademde en dat is gevaarlijk voor de mensen die hij passeert. Sorry? De man blijft heel rustig en confronteert de Covid marchal met de absurditeit van zijn actie. Wanneer dringt het tot mensen door waar we mee bezig zijn? Wie leent zich ervoor om mensen die hardlopen staande te houden om ze aan te spreken op het feit dat ze te zwaar ademen? Maar eigenlijk is het net zo absurd als mensen aanspreken op het niet dragen van een mondkapje in een winkel. Mensen zijn echt bang voor de niet-mondkapjesdragers, ze zijn echt bang gemaakt voor hun medemens die geen lapje voor zijn mond en neus heeft. En dat terwijl toch alle ministers en deskundigen ze in het begin van de crisis verteld hebben dat mondkapjes niet werken, een vorm van schijnveiligheid zijn.
Ik begrijp er niets van, het lijkt een grote grap. 1 april. Zou het kunnen zijn dat de mensen die aan de touwtjes trekken dit opgezet hebben als één grote grap en straks ineens zeggen: “Haha, jullie zijn erin getrapt!”? En dat we dan weer gewoon verder kunnen gaan met normaal leven? Soms denk ik dat dat best zou kunnen en vaak klinkt dat nog geloofwaardiger dan de surreële situatie waar we ons momenteel in bevinden.