Mijn angst die bewaarheid werd

Al mijn hele leven ben ik bang voor afscheid nemen. Het liefst hield ik de dingen zoals ze zijn, als ze me goed bevielen. Ik was altijd blij dat mijn ouders jong waren toen ze mij kregen, beiden bijna 24 jaar, dat betekende dat ik ze lang bij me kon hebben. Dat was ook één van de redenen dat ik zelf ook jong kinderen wilde, dan zou ik ze zo lang mogelijk bij me hebben, zoveel mogelijk van ze meemaken en zouden ze mij zo lang mogelijk hebben, zo oud mogelijk zijn als ze afscheid moesten nemen van mij. Ik weet dat ik dat als basisschoolkind al dacht.

Afscheid nemen. Op de middelste dag van de vakantie bijvoorbeeld, had ik het altijd even lastig. Die eerste dagen kon ik heerlijk genieten, maar op het moment dat de vakantie ‘over de helft’ was, was het altijd even slikken en schakelen, het moment van naar huis gaan kwam weer in zicht.

Misschien komt het omdat mijn opa’s overleden toen ik 5 en 6 was, een oma al is overleden voor mijn geboorte en de andere geen fijne vrouw was, maar ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat het gewoon de aard van het beessie is. Ik realiseerde me heel erg dat mijn moeder voor haar dertigste verjaardag al wees was. Mijn vader was zijn eigen vader ook al kwijt voor hij die leeftijd had bereikt. Ik was daar erg mee bezig als jong kind. Het leek me vreselijk.

Mijn moeder kreeg een hersenbloeding op mijn twintigste verjaardag, daar ontstond de reële angst haar kwijt te raken. We mochten haar nog houden gelukkig. Ze werd oma en kreeg borstkanker, weer was er een reëel risico dat ik haar zou verliezen, maar weer mocht ze nog blijven. De kanker kwam nog twee keer terug en iedere keer voel je: ‘nee, niet nu, mag ze alsjeblieft nog een tijdje bij ons blijven?’

Nu ze in een paar weken tijd heel ziek is geworden en is overleden, is gebeurd waar ik altijd zo bang voor was. Ik ben mijn moeder verloren. Het is nog te kort geleden om het me echt 100% te realiseren, het voelt nog raar en als in een droom, we hebben haar eergisteren pas begraven tenslotte, maar toch: ik ben haar kwijt. Mijn grootste angst is bewaarheid geworden en ik voel me er heel rustig onder. Misschien omdat het zo mooi en natuurlijk is gegaan, zij heeft zich niet verzet, mijn zus en ik waren niet in paniek, het ging gewoon … zo vanzelf. Misschien omdat het alternatief was dat ze een maandenlange lijdensweg had moeten ondergaan, iets wat je niemand gunt. Misschien omdat ik al zo vaak heb gevraagd of ze nog een tijdje mocht blijven, wat even zo vaak werd verhoord. We hebben al zoveel extra tijd met haar mogen hebben. Ze heeft oma mogen worden, haar kleinkinderen een hele tijd zien opgroeien, de oudste is zelfs al 24! Het is goed zo, ook al was ze pas 71 jaar en zal ze verschrikkelijk gemist worden, het is goed zo. Mijn grootste angst is uitgekomen en blijkt niet het monster te zijn waar ik het mijn hele leven voor gehouden heb.

(Visited 47 times, 1 visits today)

Eén reactie

  1. mooi geschreven en heel fijn dat jouw angst geen monster bleek te zijn.
    15 augustus is het alweer 6 jaar geleden dat mijn mams overleed op 2wk na 99. Ben nog steeds heel dankbaar dat ik haar zolang bij me heb mogen houden. Haar benen wilden niet meer zo maar haar koppie nog des te beter.

Laat een antwoord achter aan Marijke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *