Een appelboom, ik had er nooit iets mee. Mijn ex-schoonvader had er vroeger eentje in de tuin. Één jaar had hij zo’n uitbundige oogst dat hij een krat appels kwam brengen. Ik denk dat daarmee het zaadje bij mij is geplant. In mijn huwelijk hadden we in onze achtertuin een boom staan. Toen we het huis kochten, stond er een eucalyptusboom, heel bijzonder. Deze kon niet tegen vorst en in de winter van 1997 is hij doodgevroren. Er moest een nieuwe boom komen. Het werd een Gleditsia, dat ik die naam nog weet! Een heel leuke boom, gewoon groen, maar de nieuwe scheuten gaven in eerste instantie gele blaadjes, hij had dus wat variatie in kleur. Na een paar jaar wilde ik meer. Ik wilde bloemen en… vruchten! Ik wilde een appelboom! Bij ons in de buurt zat een fruitkweker en daar kochten we onze hoogstam appelboom, een notarisappel. We hebben er een aantal jaren veel plezier aan beleefd. Ik zie mezelf nog met een schepnet de appels uit de boom vissen.
Toen ging ik scheiden. Mijn ex bleef in het huis wonen, dus: weg appelboom. Het jaar erna heeft hij de appelboom uit de tuin verwijderd. Mijn zoon kwam mij de laatste verrotte appel brengen die hij in de tuin gevonden had, zodat we de zaadjes konden planten en een nieuwe appelboom konden kweken. Dat lukte helaas niet. Ik had geen appelboom meer. En ik miste het, maarja, ik woonde in een appartement op de eerste verdieping.
In 2013 kreeg ik van mijn moeder geld voor mijn verjaardag en ik besloot daarvan een nieuwe appelboom te kopen. Ik woon dan wel in een appartement, ik heb wel een galerij waarop ik wat neer kan zetten, maar dat is niet zo breed natuurlijk. Het werd dus een leiboompje, gekocht bij dezelfde fruitkweker, een Cox Orange Pippin, die vond ik in mijn jeugd altijd al zo lekker. Dat eerste jaar had ik nog geen appels, het jaar erna wel een stuk of dertig. Het jaar daarna maar een paar, drie ofzo en het jaar erna weer erg veel. Zo doet mijn boompje het om en om, beurtjaren heet dit verschijnsel. Afgelopen jaar, dat moet dan het vijfde jaar geweest zijn dat ik de boom had, had ik helemaal niks, geen bloesem, niks, echt teleurstellend.
Dit jaar belooft weer een goed appeljaar te worden, de dikke knoppen beginnen zich te ontwikkelen tot veel bloemen! Ik verheug me er al op: appelmoes en appeltaart! Maar nog leuker is het eigenlijk de ontwikkeling van de appeltjes te volgen. De bloesem is prachtig natuurlijk en als de bloesemblaadjes afvallen, zie je al snel het kleine bolletje ontwikkelen dat uitgroeit tot een appel, groter en groter. Als er veel appels aan één tak bij elkaar zitten, vallen de kleintjes er tussenuit en groeien de anderen verder. Groter en groter, van groen naar een rood wangetje. Dan is het de kunst om het juiste oogstmoment te bepalen. Voorheen ging ik regelmatig helemaal eind augustus op vakantie en dat kwam nog weleens kritiek met de appeloogst. Wat een rijkdom, zo’n schaal met appels die aan je eigen boompje gegroeid zijn! Ik verheug me er nu alweer op!
Oh wauw een notarisappelboom. Zonde dat je ex hem eruit heb gehaald. Nou ja, nu op naar een fantastisch appeljaar.
Ja, wel echt jammer, maargoed. Ik snap het ook wel weer, het was teveel mijn boom. En ik heb ook nog een mini Braeburn sinds dit jaar, die zal nog geen appels geven, vermoed ik!