Ontgroening

Ontgroening is een overgangsritueel, iets dat je moet ondergaan voordat je ergens bij mag horen. We kennen het van de studentenverenigingen en het leger. Vaak gaat het om pesterijen en vernederingen die je moet ondergaan voordat je in de groep wordt opgenomen. Zo is er in de zeevaart het Neptunusritueel als je voor het eerst de evenaar passeert. Je wordt door een verklede Neptunus ‘gereinigd’ nadat je met allerhande smurrie bent ingesmeerd. Ook in de bouw worden beginnelingen vaak wat geplaagd door ze op zoek te laten gaan naar een plintenladder, een zakje bougievonken, hamerstelenvet of een vierkantegatenboor. Pesterijtjes. Bij de studentenverenigingen gaat het vaak verder. In een besloten omgeving en onder invloed van drank komt macht en sadisme boven drijven. Er zijn wel studenten overleden door de martelpraktijken van de ontgroening.

De coronamaatregelen geven mij vaak het gevoel alsof ik aan een ontgroening mee moet doen. Dat begon al met de mondkapjes. Ze gaven me een unheimisch gevoel. Waarom zo’n ding dragen? Eerst meldden het RIVM en het kabinet dat ze niet werken, dat ze schijnveiligheid geven en vervolgens moeten we ze gaan dragen, tot aan een verplichting aan toe. Het voelde voor mij als een test. Wie gaat zo’n ding dragen als van tevoren volkomen duidelijk vermeld is dat ze niet werken? Is het een intelligentietest? Ik voelde me afgelopen winter in de supermarkt zonder mondkapje de enige normale. 

Hetzelfde geldt voor het testen. “Testen is zinloos als je geen symptomen hebt”, zei Mark Rutte toen hem gevraagd werd of hij zich weleens had laten testen. Om vervolgens het Testen voor Toegang uit te rollen en inmiddels zou ik dus, als ik een restaurant of bioscoop in wil, me moeten laten testen terwijl ik geen symptomen heb. Een wattenstaaf twintig centimeter je hoofd in, keer op keer. Als dat niet op een ontgroeningsritueel lijkt…

En dan zijn er natuurlijk de prikken. Voor een heel groot deel van de bevolking is het beruchte virus helemaal geen serieuze bedreiging, maar toch worden de vaccins ons opgedrongen. De vrijheid is ons afgepakt, de vrijheid om spontaan uit eten te gaan, om een patatje te eten in de kantine van de sportclub. Die spontaniteit, die vrijheid kunnen we terugkrijgen. Als we ons laten prikken. Hoe fout wil je het hebben? “Ik heb jou iets afgepakt, je krijgt het terug als je tot twee keer toe je lichaam ter beschikking stelt, als ik een goedje in jouw lichaam mag injecteren. Jij laat mij de integriteit van jouw lichaam schenden en dan geef ik jou je vrijheid terug. Voorlopig”. Als dat geen ontgroening is! Je mag erbij horen, bij het nieuwe normaal, maar dan moet je eerst vernederd worden. Dan kun je je groene vinkje krijgen, het teken dat je de vernedering hebt ondergaan, van de prikken, of van de wattenstaaf tijdens het testen. En dan ontbreekt er nog een belangrijk element in deze duivelse overeenkomst: de tijdsduur. Hoe lang is dat groene vinkje geldig? Wanneer vinden ze het daar in Den Haag nodig dat je het ritueel nog eens opnieuw ondergaat? Over zes maanden, een jaar? 

Voor mij is het duidelijk. Mijn lichaam is mijn huis en mijn voertuig hier op aarde. Daar heb ik er maar één van. Ik zorg er goed voor en koester het. Ik hou het gezond en warm, ik neem geen onnodige risico’s. Ik peins er dus niet over om het deze overgangsrite te laten ondergaan. Geen wattenstaven in mijn hoofd, geen experimentele vloeistof in mijn lichaam, mijn tempel. Deze vernedering weiger ik te ondergaan. Ik zou me schamen voor mijn groene vinkje, geen coronacheckapp op mijn telefoon. Geen plek voor mij dus in het ‘nieuwe normaal’. En weet je, ik ben er trots op!