Een persoonlijke taalergernis van mij is het gebruiken van de verkleinvorm voor woorden waar men niet persé de kleinere variant van bedoelt. Om het duidelijk te maken en meteen maar de titel te gebruiken: collegaatje en kindje. Een kind is altijd klein, een klein mens. Mensen, meestal vrouwen, die het dan hebben over ‘de kindjes’, daar gaan mijn nekharen echt van overeind staan. Ik krijg er spontaan uitslag van. Ook van het gebruik van collegaatje als er een vrouwelijke collega bedoeld wordt. Waarom wordt daarvoor de verkleinvorm gebruikt? Omdat het een vrouw is? Misschien is die vrouw wel groter dan een willekeurige andere mannelijke collega! En waarom moet uit het woord blijken of het een vrouw of een man is? Als ik het over ‘mijn collega’ heb, kan dat net zo goed een vrouw zijn. Op de één of andere manier klinkt het ook niet serieus, alsof dat collegaatje een klein baantje heeft, een minder belangrijke baan of een parttime baan. Ik denk dat een vrouwelijke directeur nooit zal worden aangeduid als: mijn collegaatje…
Of de vrouwen die hun man ‘mijn mannetje’ noemen. Mijn mannetje… alsof ze op hem neerkijken. Net als andersom de mannen die hun vrouw ‘vrouwtje’ noemen. Alhoewel ik inmiddels geleerd heb dat als je man je ‘meissie’ of ‘wijffie’ noemt, dat ook heel lief kan klinken. 😉 Als ik dat vroeger weleens hoorde, dacht ik echt: ik zou mij door een man nooit, maar dan ook nooit ‘wijffie’ laten noemen! Maar… inmiddels… mijn man kan het heel liefkozend zeggen. Toen hij dat voor het eerst zei waar mijn oudste dochter bij was, zag ik in haar ogen dezelfde reactie die ik vroeger had en ik moest eigenlijk heel erg lachen. “Laat jij dat toe?”, zei ze. Maar ik dwaal af.
Even een ‘koffietje’ of ’theetje’ drinken in een leuk ’tentje’, nee! Een koekje erbij kan dan weer wel, al heb ik liever een koek. Of ontbijten met een ‘yoghurtje’. Het is een poging om iets schattiger of hipper te maken dan het is.
Vroeger, toen nog iedereen vernoemd werd, werden meisjes soms gewoon naar opa vernoemd, omdat die nu eenmaal aan de beurt was om vernoemd te worden. In bepaalde delen van het land werd dit meer gedaan dan in andere delen. Je krijgt dan meisjesnamen als Gerritje, Jantje, Fransje, Brechtje, Gijsje, Aukje enzovoorts. Misschien dat daaruit is ontstaan dat een vrouwelijke collega een collegaatje wordt…