Uiterlijk van artiesten en muzieksmaak

Nu de Top 2000 bezig is, vallen mij weer verschillende nummers op die, toen ze populair waren, mij niet zijn opgevallen. Is mijn muzieksmaak zo veranderd? Dat denk ik niet. Ik denk dat het voor een deel met het uiterlijk van de artiesten te maken heeft.

Het kwam door het liedje ‘Into the great wide open’ van Tom Petty & the Heartbreakers. Wat een mooi liedje is dat eigenlijk! Vorig jaar had ik het al met een aantal nummers van The Red Hot Chili Peppers, eigenlijk prachtige muziek! In de tijd dat het populair was, heb ik het volledig over het hoofd gezien. Ik denk dat het komt door het uiterlijk van de artiesten. Het uiterlijk van Tom Petty en ook dat van de heren Peppers spreekt mij helemaal niet aan. Ik vind ze absoluut niet aantrekkelijk. Het zette me aan het denken: In hoeverre speelt uiterlijk mee in deze keuze? Ik was een enorme fan van Duran Duran in de jaren 80. Ik had alle elpees en volgde alles wat er werd geschreven over ze. Ik was lid van de fanclub en ben in 1987 naar het concert in Ahoy geweest. De meeste meiden vonden John Taylor de knapste van het stel en dat was hij ook wel, maar ik viel meer voor Simon le Bon, de charismatische leadzanger. Maar… luister ik nu nog naar hun muziek? Nee, eigenlijk niet of nauwelijks. Ik hou zeker niet van de populaire hits als ‘The Reflex’ en ‘Wild boys’, die vond ik destijds al niet heel mooi. Er is eigenlijk niet één liedje van hen uit die tijd dat ik nog regelmatig beluister. Het kan natuurlijk zijn dat ik ze kapot gedraaid heb, maar ik denk dat hun uiterlijk een behoorlijke rol heeft gespeeld in mijn fan-zijn. Ik denk niet dat het toevallig is dat tienermeisjes fan zijn van ‘boybands’ waarbij de heren er goed uitzien. Iets wat ik vroeger natuurlijk nooit zou hebben toegegeven. Nu waren de heren van Duran Duran op zijn minst tien jaar ouder dan ik, dus het was ook weer niet zo dat ik ervan droomde ze te ontmoeten en dat dan de vonk zou overslaan.

Overigens heeft Duran Duran halverwege de jaren 80 een pauze ingelast en zijn John en Andy Taylor een avontuur aangegaan in The Powerstation met Robert Palmer, meer de rock kant op, en de andere heren, Simon le Bon, Nick Rhodes en Roger Taylor maakten het album ‘So Red the Rose’, onder de naam Arcadia. Deze elpee had ik destijds ook en later heb ik ook de CD ervan gekocht en dit is een CD die ik tot op de dag van vandaag regelmatig draai en wat ik nog steeds schitterende muziek vind. Het is wat mysterieuze, funky muziek. In de Duran Duran periode zijn er ook een paar van dit soort nummers verschenen en dat zijn de nummers die ik het mooist vind, maar dit zijn nooit singles/hits geweest.

Maargoed, terug naar mijn punt: de muziek van Prince vond ik destijds ook al schitterend, maar ik voelde wat minder aansluiting met de persoon Prince, dus noemde ik mezelf geen Prince-fan, maar het is muziek die ik nog steeds erg waardeer, vooral de albums Purple Rain en Around the World in a Day.

U2 is ook een band die ik heel leuk vond. Dat kwam eigenlijk door een jongen die ik heel leuk vond en die een groot U2 fan was, daardoor ben ik me erin gaan verdiepen, maar die liefde is gebleven. The Unforgettable Fire is het mooiste liedje ooit geschreven! De heren van U2 spraken me qua uiterlijk ook wat minder aan, dus een echte U2 fan was ik ook niet, zo zag ik mezelf tenminste niet.

Toen ik op Music Box in 1987 ofzo een clip zag van het nummer ‘Kiss the Dirt’ van INXS was ik wel direct verkocht, jeetje, wie was die zanger? Michael Hutchence heeft (of helaas moet ik zeggen: had) een geweldige uitstraling, voor mij althans. En de muziek was ook geweldig! Ik ben dus wel echt een INXS fan, alhoewel de liefde een stuk minder diep zit als bij Duran Duran, maar ik denk dat een eerste ‘liefde’ hierin veel dieper gaat dan een tweede. Ik kan niet van alle leden van INXS de namen noemen en zeker niet de geboortedata, terwijl ik die van Duran Duran, als ik daar even over nadenk, waarschijnlijk nog wel op kan lepelen. Bovendien was de rest van de leden van INXS een stuk minder charismatisch dan Michael Hutchence.

Eigenlijk is het jammer dat we ons dus zo laten beïnvloeden door uiterlijk, al is dat iets dat in het dagelijks leven ook aan de lopende band gebeurt. Ik denk dat dit op latere leeftijd dus minder belangrijk wordt dan het is in je tienerjaren, tenminste, dat is mijn ervaring. De groep waar je bij wil horen, speelt mee in je muzieksmaak.
Hierdoor mis je dus een boel mooie muziek, maar gelukkig hebben we de Top 2000 om het allemaal te herontdekken!

(Visited 56 times, 1 visits today)

2 reacties

  1. Ik heb nooit een artiest aantrekkelijk gevonden. STOP = leugen. David Bowie, ja die wel. Bij mij zat het meer andersom. Ik vroeg me af waarom die vrouwelijke artiesten zo vreselijk bloot moesten zijn? Zouden ze anders geen plaat verkopen? Ik zag het ook bij de voice. Dan komt er zo’n goed zingende jongedame en die wordt gekozen. Hoe dichter bij de finale, hoe minder kleding ze aankrijgen. Het gaat toch niet om die boezem en korte rok? Mooi zingen en succesvol zijn kan toch ook in meer fatsoenlijkere kleding?

    1. helemaal mee eens! Kijk eens bij filmpremières, decolletté’s tot aan navels, splitten tot aan… ook navelhoogte, ik begrijp dat niet en vind dat ook niet mooi.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *