Woensdag
De dochter is gisteren voor het eerst naar de verloskundige geweest. De reispilletjes die ze heeft tegen de misselijkheid doen redelijk hun werk en op haar werk krijgt ze alle medewerking. Dat is wel erg fijn.
Mijn moeder wilde ook nog even haar zegje hebben over wat het wordt en zij kan het beter weten dan wij hier op aarde, denk ik. Ze meldde zich in de auto met haar eigen liedje ‘She’. Daarna volgde ‘To all the girls I loved before’ en daarna ‘Woman’. Ja, het wordt een meisje. Of zoals dochter zei: “we gaan de betrouwbaarheid van oma testen”. Het duurt nog even voor we dat weten. Over twee weken is er nog een echo en dan nog eentje met dertien weken, maar de verloskundigen hebben afgesproken dat ze dan het geslacht niet melden omdat er mensen zijn die het kindje weg laten halen als het niet het gewenste geslacht heeft. Bizar! Hoe werkt dat in je hoofd? Maargoed, er moet dus een extra echo komen om erachter te komen wat het is. Dat kan vanaf vijftien weken, dus dat duurt nog even.
Ondertussen ben ik al meer aan het idee gewend dat dochterlief zwanger is. Dat kindje dat straks komt, dat is nog heel abstract. Ik merk dat ik, vooral met mijn collega op het werk, dingen wil zeggen die gerelateerd zijn aan de zwangerschap en die ik dan dus steeds moet inslikken. Ik moet het echt nog een paar weken voor me zien te houden. Ik vroeg me ook af wat ik destijds droeg aan zwangerschapskleding, dus ik heb de fotoboeken er even bij gepakt. Destijds was de mode veel wijder, dus ik kon nog heel lang mijn gewone bovenkleding dragen, zag ik. Jeetje, wat was ik jong en slank!
Zo leuk he, die voorpret van het oma worden.
Ik schrok ervan dat mensen het kindje weg laten halen als het geslacht niet is wat ze willen. Terwijl het gewoon gezond is.
Ja, bizar he? Ik kan me voorstellen dat als je 2 of 3 kinderen van hetzelfde geslacht hebt, je graag het andere geslacht wil, maar die wens is wat anders dan een gezond kindje weg laten halen.