In het voorjaar van 1974 was ik drie jaar oud. Er werd mij verteld dat als de kerstboom weer stond, we een baby zouden krijgen. Zo staat het ook in mijn babyboek, dat mijn moeder voor mij bijhield. De kerstboom, ik denk dat je op 3-jarige leeftijd nog niet echt het besef hebt wanneer die staat en hoe lang dat nog zou duren op dat moment. De baby die onderweg was, heeft deze opmerking heel letterlijk genomen. Mijn zusje werd geboren in de kerstnacht.
Mijn moeder was in de eerste dagen van januari uitgerekend. De buren waren op de avond van 24 december 1974 naar de kerstdienst in de kerk geweest, de vroege dienst en daarna waren ze nog even bij mijn ouders beland, mijn ouders pasten op hun dochtertje. De buurvrouw was een goede vriendin van mijn moeder. Jaren nadat ze beiden verhuisd waren, noemde mijn zus en ik haar nog steeds ‘de buurvrouw’. Tijdens het bezoek van de buren braken mijn moeders vliezen, een natte bedoening op de bank, ze schaamde zich kapot. Ik ging met de buurvrouw mee. Mijn moeder ging de vloer dweilen. Mijn vader belde bij de buren naar de verloskundige, maar die nam niet op. Wij hadden zelf geen telefoon.
De bevalling ging snel en mijn vader werd erg nerveus, waar bleef die verloskundige? De verloskundige was naar de late kerstdienst gegaan en zat op dat moment nog in de kerk. In het tijdperk ruim voor de mobieltjes was het niet eenvoudig haar te bereiken. Hoe dat uiteindelijk gelukt is, weet ik niet, maar de boodschap kwam door en ze scheurde in haar Mini naar de flat van mijn ouders, waarbij ze de onderkant van haar auto beschadigde toen ze te hard over de spoorwegovergang reed. Iedereen die weleens Baarn binnen rijdt, kent de beruchte spoorwegovergang. Als je te hard rijdt, word je zo’n beetje gelanceerd. 45 jaar later is dat nog altijd zo. Ze kwam de slaapkamer van mijn ouders binnen met de opmerking: “Op jou had ik nou helemaal niet gerekend”. Er was werk aan de winkel, de baby zat eraan te komen. Tijd om een kruik te maken om het wiegje op te warmen, was er niet en zo werd mijn zus die nacht in een koude wieg gelegd. Mijn moeder is ervan overtuigd dat ze daardoor bronchitis ontwikkelde waarvoor ze een jaar later in het ziekenhuis belandde. Ze is vaak bij de dokter geweest met mijn zusje in het begin. Onze huisarts noemde haar ‘Jezula’, vanwege haar geboorte op eerste kerstdag .
Mijn vader moest daarna de familie gaan vertellen over de geboorte van Yvonne. Daarvoor moest hij een aardige rit maken, want: wij hadden geen telefoon en de familie ook niet. In de daarop volgende dagen kwam het kraambezoek. Mijn oma, de moeder van mijn vader, die niet bepaald bekend stond als een hartelijke vrouw en zelf een drieling had gebaard, beet mijn moeder toe dat ze de bevalling wel even had kunnen ophouden, want ‘nu kon ze hier iedere kerst een begrafenismaaltijd komen eten’. Ach ja.
Wat een grote verschillen met de huidige tijd! Nu bel of app je de verloskundige en bel je de familie direct na de bevalling. Nu zou je een baby niet in een koud wiegje leggen, maar gewoon bij je houden. Zo heb ik dat tenminste wel gedaan met mijn kinderen. Die vraag stel ik mijzelf nu pas, terwijl ik het verhaal van de geboorte van mijn zusje vaak gehoord heb van mijn moeder. Kennelijk was het toen gewoon. Ik kan het haar niet meer vragen. Onze moeder overleed in de zomer van 2019 vlak voor haar 72ste verjaardag. Het wordt een rare kerst, vooral voor mijn zus, het kerstkind. Mijn moeder zei altijd al dat ze ‘later’ in ieder geval eerste kerstdag onder de pannen was en zo is het ook geweest, eerste kerstdag was ze bij mijn zus en haar gezin. Het wordt een kale kerst.
Dit blog schreef ik eind 2019, de eerste kerst na het overlijden van onze moeder.