Afgelopen augustus heb ik me ingeschreven voor een volkstuin. Na lang wikken en wegen. In maart 2020 had ik al op het punt gestaan me in te schrijven, maar heb dat toen niet gedaan. Min of meer om mezelf te beschermen. Ik had nauwelijks ervaring, vond dat ik eerst maar eens in mijn eigen tuin moest kijken hoe dat nou ging en bovendien: zo’n volkstuin, daar moet je heen! Je eigen tuin, daar loop je makkelijk even door, je ziet het snel als er iets aan de hand is en je kunt tussendoor makkelijk wat dingen doen. Even iets zaaien of verpotten, even water geven, oogsten of een probleem oplossen. Met een volkstuin is dat anders. Dan moet je echt op pad. Ik vond dat een obstakel en besloot om die reden mij niet in te schrijven.
In augustus, twee moestuinseizoenen verder, dacht ik er ineens anders over. De gedachte aan een eigen volkstuin was al vaker boven komen drijven in de tussenliggende maanden, maar die had ik vakkundig steeds weer weggedrukt. ‘Niet doen, je moet erhéén weet je nog? Niks voor jou. Het is veel werk, wanneer ga je dat doen?’ In augustus lukte dat wegdrukken ineens niet meer en ik schreef mij in. Ik kreeg een mailtje terug dat ik op de wachtlijst was gezet. Anderhalf jaar eerder had ik ook al vernomen dat er een wachtlijst was, maar nu bleek de wachtlijst extreem lang te zijn geworden! Door corona. Veel mensen waren ineens meer thuis. 78 wachtenden voor mij, op ruim honderd volkstuinen! Mensen die in mei 2020 waren ingeschreven, waren nu aan de beurt. Oké… dus… als ik… in maart 2020… dan… oké. Hmmm… Ik werd getroost met de mededeling dat veel mensen die op de wachtlijst staan er ook weer van afzien als ze aan de beurt zijn. Ik mocht af en toe best even vragen hoe het ervoor stond.
In oktober mocht ik van mezelf een mailtje sturen met de vraag of de wachtlijst al een beetje opschoot. Nog 70 wachtenden voor mij. Oké, dat is toch best een aantal eraf. Was ik eigenlijk al eens op het moestuincomplex geweest? Nee, dat was ik niet. Ik mocht langskomen voor een rondleiding. Dat heb ik gedaan. Het complex ligt verborgen, vanaf de weg kun je het niet zien. Wat is het groot! De tuinen zijn 150 m2, best heel groot dus en er zijn een aantal halve tuinen. Het was oktober, het moestuinseizoen grotendeels voorbij, maar toch was er nog best veel activiteit. Fruitbomen, een veldje pepers, boerenkool, bloemen, iedere tuin was weer anders. Kasjes, schuurtjes, koude kassen, pergola’s. Langs de paden stonden waterpompen. Veel te snel waren we weer bij het hek.
Nu heb ik de smaak natuurlijk helemaal te pakken. Ik heb al een plattegrond gemaakt van hoe mijn ideale tuin eruit zou moeten zien, maar ik zal mij ook snel aanpassen aan de eventuele indeling die mijn toekomstige tuin al heeft. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik in januari weer een mailtje stuur naar de tuinvereniging, in de hoop dat de wachtlijst dan flink geslonken is. Misschien toch wat oudere mannen voor wie de tuin wat teveel is gebleken afgelopen zomer, beginners die het toch vonden tegenvallen. Ik ga ervan uit dat ik komende zomer nog geen volkstuin heb, ik zal het nog een seizoen met mijn eigen tuintje moeten stellen. Maar je weet natuurlijk nooit…
zo is dat kan ineens ook heel snel gaan. Wij hebben ook een paar keer een moestuin gehad. Echt alles smaakt veel lekkerder. Maar ja dat weet je inmiddels van je eigen tuintje.
Ik weet nog dat je daaraan begon.
Gelezen over het verlangen naar een moestuin, ik heb al meer dan 40 jaar een moestuin, zodra ik in buurtkrantje las: men kan zich opgeven voor een volkstuin( nieuw complex) heb ik me opgegeven en meteen ook tuin gekregen en het is zo fijn! Elk jaar gaan er mensen weg en staat er een wachtlijst, maar toch binnen 2 jaar zijn ze wel aan de beurt. Groet Hilda