Ik hou ervan als een liedje een verhaal vertelt. ‘Vincent’, beter bekend als ‘starry starry night’, is zo’n liedje. Nu ben ik niet echt een fan van het werk van Vincent van Gogh, maar de tekst beschrijft het schilderij zo mooi dat het je meeneemt naar het leven van Vincent, naar hoe hij zijn omgeving bekeek. ‘Swirling clouds in violet haze’, maar ook ‘Weathered faces lined in pain, Are sooth beneath the artist’s loving hand’.
Tegelijkertijd gaat het over Vincent’s gemoedstoestand, zijn psychiatrische aandoeningen, de strijd om zich staande te houden in de maatschappij. Hij had regelmatig last van depressies, leed onder verslavingen, wie weet door de bestanddelen van de verf in die tijd en ik las ook dat hij geneesmiddelen moet hebben genomen die digitalis bevatten. Een teveel van dit bestanddeel kan leiden tot een veranderende perceptie van kleuren en vormen, zoals in zijn laatste werken, die met de bekende indringende kolkingen. Zijn grootste handelsmerk zou dus zomaar eens ontstaan kunnen zijn door de bijwerkingen van zijn medicijnen! Digitalis kennen we overigens beter onder de naam Vingerhoedskruid, waarvoor mijn moeder mij vroeger al waarschuwde: dat is giftig!!
Al met al had hij geen makkelijk leven. Een leven aan de onderkant van de maatschappij. Uiteraard werden zijn schilderijen pas veel geld waard ruim na zijn overlijden. Het laatste deel van zijn leven bracht hij door in Zuid-Frankrijk, de Camargue en vooral in Arles, waar ik ook wel ben geweest. Dat een Amerikaans zanger een liedje maakt over een Nederlandse schilder, geeft wel aan hoe beroemd hij geworden is.
‘Vincent’ is een prachtig liefdevol liedje over één van Nederland’s meest bekende schilders.
Starry, starry night
Paint your palette blue and green
Look out on a summer’s day
With eyes that know the darkness in my soul
Shadows on the hills
Sketch the trees and the daffodils
Catch the breeze and the winter chills
In colours on the snowy linen land
Now I understand
What you tried to say to me
How you suffered for your sanity
How you tried to set them free
They would not listen, they did not know how
Perhaps they’ll listen now
Starry, starry night
Flaming flowers that brightly blaze
Swirling clouds in violet haze
Reflect in Vincent’s eyes of China blue
Colours changing hue
Morning fields of amber grain
Weathered faces lined in pain
Are sooth beneath the artist’s loving hand
For they could not love you, love you
But still your love was true
And when no hope was left in sight on that starry, starry night
You took your life as lovers often do
But I could have told you, Vincent
This world was never meant for one as beautiful as you
Oh, starry, starry night
Portraits hung in empty halls
Frameless heads on nameless walls
With eyes that watch the world and can’t forget
Like the strangers that you’ve met
The ragged men in ragged clothes
The silver thorn of a bloody rose
Lie crushed and broken on the virgin snow
Now I think I know
Oh, what you tried to say to me
How you suffered for your sanity
How you tried to set them free
They would not listen, they’re not listening still
Perhaps they never will