Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt

Life is what happens to you while you’re busy making other plans – John Lennon

Deze spreuk is maar al te waar, dat zal menigeen kunnen beamen. Ik moest eraan denken omdat het me opviel dat mensen met jonge kinderen vaak niet verder kijken dan de situatie waar ze in zitten: een gezin met kinderen die thuis wonen. Dat er een moment komt dat die kinderen het nest gaan verlaten en dat je zelf ook nog een leven hebt na de kinderen, daar staan ze niet bij stil. Dat kan zelfs een soort schrikbeeld zijn voor veel mensen, ze hebben geen plannen voor die periode, dat staat gelijk aan het einde van hun leven. Maar naarmate dat moment dichterbij komt, kijk je wel degelijk naar hoe jouw leven zal veranderen op het moment dat de kinderen het nest verlaten.

Ik heb altijd wel een beeld gehad van hoe mijn leven eruit zou zien: trouwen en kinderen krijgen. Het werd trouwen en kinderen krijgen. Drie kinderen. En een part-time baan op kantoor. En natuurlijk een man. Een gezin. Daar hield mijn verwachtingspatroon eigenlijk op, dat was mijn ideaalbeeld van hoe mijn toekomst eruit zou zien. En ze leefden nog lang en gelukkig.

Het liep anders.

Natuurlijk waren er scheidingen, maar dat zou mij nooit overkomen. Dat gebeurt altijd bij anderen. Nou, dat gebeurde mij dus wél, en op eigen initiatief. Dat was nooit in de originele plannen opgenomen, voor zover iemand er ooit van uitgaat dat hij gaat scheiden. Een nieuwe modus gevonden met de kinderen. Een paar jaar later overleed de vader van mijn kinderen. Dat was niet alleen voor mij, voor mijn toekomstverwachting, maar veel meer nog voor die van mijn kinderen een grote streep door de rekening.

Na mijn huwelijk had ik een LAT-relatie van een aantal jaren en toen die uitging, nam ik me heel stellig voor nooit meer aan een relatie te beginnen. Ik zou alleen blijven. Ik probeerde weleens door een kiertje van het toekomstgordijn te kijken hoe mijn leven eruit zou zien als de kinderen de deur uit waren en ik alleen, met de katten, in het huis achterbleef. Het leek me op zich prima, maar er zat wel een risico in dat ik wat eenzaam zou worden. Ik nam het voor lief.

Toen kwam daar, als donderslag bij heldere hemel, opnieuw de liefde in mijn leven en gooide al mijn toekomstplannen weer omver. Dit is Liefde met een hoofdletter! Het toekomstplaatje wordt meteen weer opnieuw ingekleurd. We hebben het heerlijk samen. En straks, als mijn kinderen zijn uitgevlogen, dan kunnen we echt samen verder, echt onze levens delen. Samen in een huis, een huis van ons twee.

Als ik toch eens door een kiertje van het toekomstgordijn had kunnen gluren toen ik 10 jaar oud was… Ik denk dat het maar goed is dat dat niet kan!