Het verhaal van mijn kat Zilver

Na het vertrek van kat Pippa, had ik me erbij neergelegd dat ik geen kat meer in huis zou hebben. Tot ik, na een vervelend jaar, de knoop doorhakte en ging scheiden. In het hele proces was ik er niet mee bezig geweest, maar op een zondagochtend kort na de beslissing, borrelde het idee al in me op: straks, als ik een plekje voor mezelf en de kinderen had om te gaan wonen, dan nam ik lekker weer een kat! Diezelfde middag kwam mijn dochter, bijna 10 jaar oud en jaren eerder al de aanstichtster tot het nemen van een kat, naast me zitten. Ze zei: “straks kunnen we toch wel weer een kat nemen?” Diep van binnen moest ik glimlachen, maar ik deed net of ik het niet snapte, ik wilde haar nog niks beloven en mijn plannetje was nog zo vers! “Maar papa houdt niet van katten, dat weet je toch?”, zei ik. “Nee, ik bedoel, als we ergens anders wonen, mama, dan kunnen we toch gewoon weer een kat nemen?” zei ze volhardend. Ik zei dat ik erover zou denken.

Ergens eind april verhuisde ik definitief en op 5 mei gingen we al kijken bij een nestje. Ik woonde aan een doorgaande weg en wilde niet dat de kat naar buiten ging en ik dacht dat dat alleen met een raskat op te lossen was. Ik was nog niet gewend aan wat een raskat kost en na wat zoeken kwam ik terecht bij een ‘slipnestje’, zoals ze dat zo mooi noemen: een avontuurtje van mevrouw de raskat met een willekeurige buurman. Het waren kittens van een Britse Korthaar met een hele grote zwart buurtkater. We hadden eerste keuze uit de zes kittens. Ik wilde graag een kater en we kozen er één uit. Hij was zwart met grijs en op de terugweg bedachten we de naam: Zilver. Het wachten begon. Na twaalf weken mochten we hem ophalen en wat waren we allemaal blij met hem! Hij was zo mooi en lief, hij huppelde de eerste tijd constant achter me aan.  We genoten van hem, heerlijk om weer een kat te hebben en dan nog wel zo’n ontzettend lief exemplaar!

Vanaf zijn derde verjaardag was er iets met Zilver aan de hand: hij wilde niet meer eten. Ik dacht dat meneer me tot een bepaald soort voer probeerde te dwingen, maar niets hielp, Zilver viel af, van de bijna vijf kilo die hij woog, naar vier kilo. Ik had het idee dat hij niet alleen wilde eten, of misschien was ik het voor mezelf gewoon aan het goedpraten dat ik er een kat bij wilde. Hij vond het in ieder geval altijd heel gezellig als mijn jongste ’s morgens bij zijn voerbakje kwam zitten, dan at hij wel, of in ieder geval beter. In september hakte ik de knoop door en besloot dat er een blauw Britse Korthaar meisje bij ons zou komen wonen, ze arriveerde begin november. Zilver vond het helemaal niks! Ik had de reismand met Lena erin neergezet en nog dicht gelaten. Zilver liep er langs en had eerst niet door dat er iets in zat. Toen hij dat doorkreeg, begon hij te grommen. Steeds als hij haar zag, gromde hij. Het speciale kittenvoer werd door hem, al grommend, verorberd. Alsof hij wilde zeggen: “we gaan dat ding niet ook nog eens voeren, weg met haar!” Een maandje verder besloot ik toch maar naar de dierenarts te gaan met Zilver. Er voelde iets niet goed in zijn buik, ze deed een bloedonderzoek en in eerste instantie kwam daar niks uit. Ik weet nog dat ze zei: “ik heb nog één test staan, die duurt wat langer”. Toen ze daar een paar minuten later naar ging kijken, was het duidelijk: kattenaids. Zilver was een binnenkat, nooit in aanraking geweest met andere katten, zijn moeder een geteste raskat, dan moest dit dus van zijn vader afkomen! Dit betekende dat hij de ziekte dus al zijn hele leven bij zich droeg en dat hij nu actief was geworden. De verhardingen in zijn buik waren kanker, wat in combinatie met kattenaids vaak voorkomt. Met pijnstillers zou hij het nog best een hele tijd uit kunnen houden.

De pijnstillers kwam hij iedere ochtend ‘halen’, alsof hij wist dat hij zich daardoor beter voelde. Met een spuitje spoot ik het iedere ochtend in zijn bek en dat ging prima. Twee maanden later kon hij echter niet meer plassen, dat hebben we nog op kunnen lossen, maar een maandje later was het weer zo. Ik had een afspraak op woensdag bij de dierenarts, maar die ochtend drong eigenlijk tot mij door wat we die middag zouden gaan doen: we zouden hem moeten laten inslapen. Wonderlijk genoeg waren alledrie mijn kinderen thuis, ze gingen alledrie mee naar de dierenarts. Zij constateerde dat Zilver’s lever ermee aan het ophouden was en dat dat een pijnlijk proces zou worden, inslapen was dus inderdaad het beste. We hebben hem allevier geknuffeld en afscheid van hem genomen. Zilver werd slechts 3 jaar en 10 maanden…

Zilver 20-02-2008 / 15-02-2012

(Visited 62 times, 1 visits today)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *