Ik heb mijn kat herplaatst

blog geschreven in het voorjaar van 2019

Ik schreef al eerder over de problemen met Lena, mijn Britse Korthaarkat. Ze werd niet meer geaccepteerd door mijn andere drie katten, die Maine Coons zijn. Ik schreef dat mijn zoon haar wel wilde meenemen als hij op zichzelf ging wonen, maar hoe lang dat nog zou duren, dat was volkomen onduidelijk. Maar voor Lena begon de tijd te dringen, ze was inmiddels 10% van haar gewicht afgevallen door de stress.

Het lot hielp een flink handje. Twee weken later kreeg mijn zoon een flat aangeboden! Natuurlijk had hij niet direct de sleutel, dat was vorige week, een maand later, het geval. Afgelopen zondag is hij officieel verhuisd en hebben wij Lena, met mandjes, voer, kattenbak en -korrels, vensterbankkussentje en krabpaal, bij hem gebracht.

Eerst moesten we haar thuis vangen, wat altijd al een flinke opgave is. Maine Coons kun je zo oppakken, maar Lena heeft er een grondige hekel aan om opgetild te worden en ze is watervlug, dus dat lukt je ook niet. Ze haakt zichzelf ook altijd vast aan alles wat van stof is, en meestal moet je haar nageltje voor nageltje weer loskoppelen. Ik had bedacht dat ik haar kon pakken als ze aan het eten was, je hebt dan één keer de kans. Mijn dochter stond als keeper voor de bank en de stoelen, zodat ze bij ontsnapping niet direct onder de bank of het bed kon schieten. Ik greep … mis! Lena begon te rennen, veranderde van richting toen ze mijn dochter zag, maar die kon door haar gladde pantoffels niet zo snel anticiperen, dus Lena had gewonnen, ze zat onder het bed. De andere katten waren meteen alert: wat gebeurt hier? Waarom wordt Lena gevangen? Zaak was nu om haar onder het bed vandaan te krijgen, geen eenvoudige opgave, maar uiteindelijk lukte het me haar te pakken te krijgen. Wat was ze licht! Ze was waarschijnlijk nog meer afgevallen, het arme meisje. We hebben haar met een bakje natvoer apart gezet in een kamertje in afwachting van het moment dat we zouden vertrekken naar haar nieuwe adres. De andere katten waren onrustig, wat was er allemaal aan de hand?

Daarna dus met alle spullen op naar het appartementje van mijn zoon, gelukkig is dat maar vijf minuten rijden. Lena zat al met een boos koppie te kijken in haar reismand. Die reismand, dat betekent de dierenarts, daar was ze pas nog geweest en vorig jaar is ze aan haar gebit geopereerd, dus slechte herinneringen. Bij mijn zoon aangekomen heb ik haar, met reismand en al, in zijn slaapkamer neergezet. De kattenbak, water en wat voer ernaast. Ze is een tijd in de reismand blijven zitten, het enige veilige gebied. Even later zat ze onder het bed. Mijn zoon stuurde ’s avonds heel laat een berichtje, dat ze de kamer aan het onderzoeken was, met een foto in het bijna-donker van Lena die in de vensterbank van zijn slaapkamer zat, haar ogen als schijnwerpertjes. Fijn! De dag erna kwamen er meer foto’s: Lena op de bank in de woonkamer in haar mandje (zie foto bovenaan dit blog) en balancerend op de krabpaal in een poging door de balkondeur naar buiten te kijken. Ze is dus blij! Wat voelt ze zich snel thuis op haar nieuwe plekkie. Ze heeft natuurlijk een voor haar bekend mens bij zich, mijn zoon en Lena, ze zijn altijd gek op elkaar geweest. En voor hem geeft zo’n beestje ook gezelligheid.

Ik ben voor Lena heel blij dat er toch relatief snel deze oplossing gekomen is. Nu kan ze rustig en vrij verder leven, in plaats van zich halve dagen te verschansen onder een bed en van de kattenbak afgejaagd te worden door de andere katten. Ik heb mijn zoon opdracht gegeven haar maar even flink vet te mesten en ik hoop, en vertrouw, dat ze saampjes een mooie tijd tegemoet gaan.