blog is geschreven in het voorjaar van 2019
Ik heb al een paar keer verteld over Lena, mijn blauwe Britse Korthaar poesje. Of ‘mijn’… dat was onderdeel van het verhaal, ze is niet meer van mij. Omdat ze getreiterd werd door mijn Maine Coon trio en daardoor zeker 10% van haar lichaamsgewicht verloren had en zichtbaar ongelukkig was in mijn gezin en in de kattengroep, moest ik haar herplaatsen. Net op dat moment ging mijn zoon de deur uit en wilde haar meenemen. Zes weken geleden is dat nu en of Lena blij is met die verhuizing kun je aan de foto bovenaan dit blog wel zien. Ik noem haar inmiddels Prinses Lena, want ze leidt het leven van een prinses bij mijn zoon. Ze mist het gezelschap helemaal niet, wat niet vreemd is, maar ook voordat ze gepest werd, heeft ze altijd samengeleefd met andere katten. Inmiddels hebben andere katten meer kapot gemaakt dan ons lief is en is ze innig gelukkig met mijn zoon, die natuurlijk overdag naar zijn werk is. Ze is dus veel alleen, maar daar geniet ze van. Uren kan ze in de vensterbank naar buiten kijken of op het bed liggen slapen, of, lekker in het zonnetje op de bank dus.
Prinses Lena. Af en toe stuurt mijn zoon een foto van haar toe en deze kreeg ik afgelopen weekend. Twee weken geleden was ik even bij hem, voor het eerst sinds zijn verhuizing. Lena was, toen de bel ging, achter de bank gevlucht. Natuurlijk hoorde en herkende ze mijn stem en na een paar minuten kwam ze onder de bank vandaan. Zodra ik in haar gezichtsveld was, draaide ze met een ruk haar koppie om en keek me indringend aan. Nu heeft ze altijd al een expressief hoofd gehad, dus ik kon precies zien wat zij dacht, of wat ik haar voor gedachten toedichtte. Het was iets in de trant van: Wat doe jij hier nou? Besta jij ook nog? En: Je moet niet denken dat ik mee terug ga. Ze ging aan zoon’s kant op de leuning van de bank zitten en liet zich gewillig door hem aaien. Zoon zei dat ik haar ook wel even kon aaien, dan kon ik meteen voelen dat ze weer wat was aangekomen. Nou, daar dacht mevrouw de Prinses anders over. Hoezo ik haar aaien? Dacht het niet. Ze bleef ruim buiten mijn handbereik, iets waar ze altijd al heel erg goed in geweest is. Zie Lena maar te pakken te krijgen als ze niet wil! Ik had altijd een plan klaar liggen als ik naar de dierenarts moest met haar.
Ik ben blij dat het zo goed gaat met Lena en ik hoop dat ze nog een lang en gelukkig leven mag hebben met en bij mij zoon. Dat de Coons haar nog niet vergeten zijn, daar kregen we het bewijs afgelopen weekend van. Zoon kwam zijn was halen, hij heeft nog geen wasmachine, en Ivy snuffelde zijn hele broek af. Rook vast naar Lena. Zij zal vast ook wel een geurvlagje van zichzelf op zijn broek hebben achtergelaten, zodat Lena ook nog weer even een ‘berichtje’ kreeg dat Ivy, haar grootste plaaggeest, ook nog bestond.