Lachen terwijl je huilt

Op de radio hoorde ik een liedje, ik wist niet wie het zong, maar de tekst raakte me wel. Het bleek om Maan te gaan. Het liedje gaat over dat je lacht terwijl je eigenlijk huilt. Ik ken dat wel. De eerste keer dat ik daarop gewezen werd was een paar maanden voordat ik besloot te gaan scheiden. Een familielid die mij heel na stond was bezorgd over ons en kwam een keer langs. Ze zei: “Je lacht wel, maar het gaat helemaal niet goed met je. Hoe harder jij lacht, hoe slechter het met je gaat”. Sindsdien ben ik me er bewust van dat ik dat doe en nog betrap ik mezelf er weleens op. Dan sta ik met een glimlach, maar van binnen lach ik helemaal niet. Het is een afleidingsmanoeuvre. Het is een masker, een spandoek waarop staat: ‘Met mij alles prima hoor, vraag maar niet verder!’ Voorheen was het dan omdat ik moeilijke dingen niet onder ogen wilde komen, of het juist niet met diegene wilde bespreken, of omdat ik bang was in huilen uit te barsten, of gewoon, omdat ik bang was in een diep gat te verdwijnen als ik toegaf aan mijn stemming, dat ik mijn eigen diepste gevoelens onder ogen moest zien en daar consequenties aan vast zaten, dat ik keuzes moest maken. Dan maar beter die glimlach. De ander en vooral jezelf voor de gek houden.

En ik betrap mezelf er nog steeds weleens op. Ook al weet ik dat het niet meer nodig is. Ik mag zijn wie ik ben. Maar soms wil ik zelf mijn ogen ervoor sluiten, wil ik het op dat moment gewoon even niet, even weg met die lastige gevoelens, die onzekerheid, de voorbehouden. Even niet luisteren naar het stemmetje diep in mij. Want wat zegt dat stemmetje? Roept het me terug naar de ideeën die ik heb gemaakt over mezelf? Kloppen die nog wel? Wil het voorkomen dat ik groei en verander? Of beschermt het me juist om bij mezelf te blijven?

Ze zit hier alleen in de trein en ze duikt in haar jas
En kijkt uit het raam en ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ze huilt maar ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

Ze loopt door een wereld die niet aardig voelt
Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt
Want nooit gaat het slecht, altijd oké
En ze lult met ze mee en ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

En nu, ze laat het los
Ze voelt zich alleen als ze loopt in de stad

En ze kijkt in het raam ziet een ander daar staat
En ze weet wie het is, maar ze wilt haar niet zijn en gaat door met schijn
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

Wat als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht

En nu, ze laat het los
Ik zit hier alleen in de trein en ik duik in mijn jas

En ik kijk uit het raam en ik vraag me af
Hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil maar ik lach