Leonie ontmoet Gerard (S2-64)

Wat hieraan vooraf ging, lees je hier: Leonie heeft een bijzondere ontmoeting

“Hoi hoi, kom verder!” Leonie zag aan Ilse dat ze zenuwachtig was toen ze de deur voor haar open deed. Leonie knipoogde naar haar vriendin en liep achter haar aan naar de woonkamer. ‘Mandy’, ging het door haar hoofd. Zo af en toe speelde het nog op, de gedachte aan Mandy, zeker omdat Ilse in Mandy’s appartement woonde. Was het dan nog Mandy’s appartement? ‘Nee’, Leonie moest tot de conclusie komen dat het inmiddels echt Ilse’s domein was geworden. Zij had het appartement zo anders ingericht dan de steriele, witte inrichting van Mandy. De pijnlijke kantjes waren er inmiddels af, constateerde Leonie, Mandy was een mooie herinnering geworden. 

Leonie liep de woonkamer in, waar Gerard al was opgestaan om haar te begroeten. Leonie gaf hem een hand en keek hem aan. “Ik ben Gerard, aangenaam”, zei de man. Hij had vriendelijke ogen, grijs haar en een snor. Uiteraard wist Leonie zijn leeftijd, Gerard was 49 jaar en Leonie constateerde dat hij eruit zag als begin vijftig. Een snor, ze lette erop dat ze er niet innerlijk om ging lachen. Ze had het met Ilse vaak gehad over mannen met snorren, ze vonden het beiden maar niets. “Hoi, ik ben Leonie, maar dat wist je al. Vriendin en buurvrouw”. “Koffie?” Ilse keek Leonie indringend aan. Leonie knikte. “Gerard nog koffie?” Gerard knikte. Ilse draaide zich om om naar de keuken te lopen. “Ik loop wel even mee”, bood Leonie aan. “Is niet nodig hoor!” Wuifde Ilse weg en liep met grote stappen naar de keuken. Leonie twijfelde even. Ze besloot toch maar in de woonkamer bij Gerard te blijven. Leonie ging in een fauteuil zitten en keek Gerard aan. Er viel een ongemakkelijke stilte. 

“Aangezien jullie beste vriendinnen zijn én buurvrouwen, ga ik ervan uit dat je alles wel van mij weet”, zei Gerard. Leonie schoot in de lach. “Nou… Aangezien Ilse nogal in beslag genomen wordt door haar nieuwe vriend, heeft ze helemaal geen tijd om mij die details te vertellen”. Daar moest Gerard weer om lachen. “Ja, we zijn wel heel veel samen geweest de laatste tijd. Het is ongelofelijk hoe verliefd je nog kunt worden op je oude dag. Ik voel me af en toe net zeventien.” Leonie hoefde niet te antwoorden, want Ilse was al terug met de koffie. Ze keek wat nerveus van de één naar de ander, en concludeerde dat er zonder haar aanwezigheid geen ijzige stilte was gevallen. 

Aan het einde van de avond schoof Leonie één deur op. Het was een gezellige avond geweest en nu was het hoog tijd om het liefdeskoppel weer wat privacy te geven. Gerard was echt een leuke man. Leonie was blij voor haar vriendin.

Het vervolg lees je hier: Leonie heeft moeite met Julia