(dit blog is begin 2018 geschreven)
Begin oktober kwam Milo bij ons wonen, nadat een week ervoor onze lieve Midas overleed. Milo was al 2,5 jaar oud en moest zijn plek in mijn kattengroep nog erg vinden. Nu, bijna 5 maanden later, denk ik dat hij zijn plek behoorlijk gevonden heeft en hij heeft wat wonderlijke dingen bereikt.
Midas was de baas van de katten en toen hij overleed, was die functie ineens vacant. De andere drie katten leken ineens eilandjes. Lena is een ander ras, zij is een Britse korthaar, de anderen zijn Maine Coons, die gaat dus altijd wel een beetje haar eigen gang. Findus is een week jonger dan Midas en dus zijn hele leven samen geweest met zijn broer. Ivy is een vrijgevochten avonturierster, de jongste van het stel en zij accepteerde Midas’ leiderschap.
Milo vond Lena volgens mij grappig en reuze interessant. Je zag hem haar observeren. Zo van: ‘hé, daar loopt ze weer! Ze is een kat, maar ze is ook zo anders, wat IS ze eigenlijk?’ In het begin zag je deze gedachtenwolkjes bijna boven zijn kop. Met Findus had hij snel vriendschap gesloten. Findus voelde dat hij voor zijn ‘zusjes’ op moest komen, maar hij is nu eenmaal geen geboren leider en leek al snel besloten te hebben dat hij deze functie graag aan Milo gaf. De mannen slapen graag bij elkaar en na het avondeten stoeien ze vaak met elkaar. Ivy is ambitieuzer, ze is wel jonger dan Milo, maar ze ziet niet zo goed in waarom Milo daarom meer recht op de leiding zou hebben dan zij. Als ze wachten op hun natvoer, mept ze altijd naar Milo, misschien is ze gewoon chagrijnig van de honger (voor zover ze dat heeft met altijd bakjes droogvoer beschikbaar), maar ze heeft het nooit naar de andere katten gedaan, alleen naar Milo. Ook stoeit Ivy graag met Milo, en de laatste tijd wordt het ook meer stoeien, in het begin was met meer vechten, ze is fanatiek en wilde winnen.
Lena blijft haar eigen gang gaan en Findus en Ivy zoeken elkaar niet vaak op, maar beiden kunnen heel goed met Milo overweg.
Bij mijn dochters is ook iets bijzonders gebeurd. Findus is echt de kat van de jongste en mijn oudste dochter had nooit zoveel met hem. Andersom is Ivy het lievelingetje van de oudste en had de jongste minder met haar. We hebben, toen Ivy geboren was, ruim een week gedacht dat ze een kater was en mijn jongste had een naam voor hem bedacht, die we veranderden toen ze een poes bleek te zijn. Ik heb altijd nog een beetje het idee dat mijn jongste dochter wat teleurgesteld is in Ivy daardoor. Sinds we Milo hebben, ziet mijn oudste dochter ineens ook hoe lief Findus eigenlijk is en is de jongste ook gek op Ivy. Hoe vreemd kan het lopen!?
Het lijkt er dus op dat Milo iedereen onderling verbindt en dat is een behoorlijke prestatie in minder dan een half jaar. Het is een bijzondere kater waarop iedereen gek is.
Heerlijk zo’n verbinden de kater in huis te hebben.