dit blog is geschreven eind juni 2019
Drie weken geleden is het alweer dat mijn moeder overleed. Jeetje, wat gaat de tijd snel! We zijn druk bezig haar huisje leeg te halen, de spullen te verdelen onder mij en mijn zus en de kleinkinderen. Voor wat rest wordt een ander goed plekje gezocht of wordt weggegooid. We worden dus bezig gehouden met regelarij. De fysieke resten van haar leven en de administratieve. Het houdt je tegelijkertijd ook een beetje weg bij je gevoel: mijn moeder is overleden. Mis ik haar al? Nee, eigenlijk nog niet. Ik sprak haar voorheen ook niet dagelijks, maar toch wel zo eens in de twee, drie weken. Die drie weken, dat is nu. Langer dan ik haar nu niet heb gesproken is nog niet voorgekomen in mijn leven. Het gemis kan beginnen. Ook nu de regelarij op zijn einde begint te lopen.
Veel heb ik ook nog niet gehuild, gek genoeg. Ik dacht altijd dat ik compleet in zou storten als mijn moeder er niet meer zou zijn, maar dat is helemaal niet gebeurd. Ook op de begrafenis heb ik niet gehuild, alleen op het moment toen we achter de rouwauto aanreden en Baarn in reden, toen had ik het even te kwaad, terug in Baarn, dit keer om nooit meer weg te gaan.
Het gemis kan beginnen en dat zal ook gebeuren. Ik zal haar vreselijk missen. Mijn inmiddels wijze moeder die veel heeft meegemaakt in haar leven, levensbedreigende ziektes, een lastig huwelijk dat na veertig jaar eindigde in een scheiding. Gemis en verdriet.
Eigenlijk zit ik nog volop in de verwondering. Verwondering voor hoe het is gegaan, de periode van negen dagen die het heeft beslagen, van het moment dat we hoorden dat ze niet meer beter zou worden tot het moment dat ze zich door de engelen liet meevoeren. Negen dagen. We begonnen aan een rit in een achtbaan die woensdagmiddag toen het vonnis viel. Ik voelde me daar heel rustig en sterk onder, ook toen mijn moeder de volgende ochtend verslechterde omdat ze, naar de volgende dag pas bleek, een hartaanval had gehad. Ik voelde direct berusting. Haar ziel wil haar een lijdensweg besparen, dit is alleen maar goed. Daardoor kon ik sterk zijn voor haar en haar zeggen dat ze niet meer hoefde en dat ik van haar hield, dat we allemaal van haar hielden. Ik denk dat dat voor mijn moeder heel belangrijk is geweest, dat ze van haar dochters ‘toestemming’ kreeg om te mogen gaan. Dat gaf haar rust, ze hoefde niet meer, ze hoefde zich niet groot te houden, ze mocht gaan. Daardoor kon ze afscheid nemen en de laatste draadjes afknippen en netjes afhechten. Ze wilde ons niet loslaten, maar door de toestemming kon ze daaraan gaan werken. Dat heeft haar nog een paar dagen gekost.
Verwonderd ben ik over de vrede waarmee dit allemaal gebeurde. Vrede is het enige woord dat hier past. Het is zo’n vredig proces geweest, het ging zo vanzelf. Mijn moeder had er vrede mee dat het hier ophield voor haar. Ze werd goed begeleid in het ziekenhuis zodat ze geen pijn hoefde te hebben. Toen ze onrustig werd, en al niet meer helemaal bij bewustzijn was, werd ze in slaap gebracht. Ruim twee dagen later verliet ze heel vredig deze planeet. Ik had nooit kunnen denken dat sterven zo … mooi kon zijn, want dat is hoe ik het heb ervaren. Het was van een schoonheid die ik zelden heb gezien. Zo vredig, zo in harmonie met alles. De uitvaartbegeleider zei het ook toen we bij haar waren in het uitvaartcentrum. Hij zei dat ze er zo vredig bij lag en dat hij dat weleens anders zag. Zo was het ook. Meestal zie je aan overledenen heel goed dat het niet meer die persoon is, dat het alleen een lichaam is en dat de ziel ervoor zorgde dat het de mens was die je kende. Mijn moeder lag erbij alsof ze sliep, zo zichzelf. Ik voelde geen pijn, vaak niet eens verdriet, het was verwondering dat mij door die dagen heen leidde. Wij, haar dochters, hebben haar begeleid tot hoever aards voor ons mogelijk was, we hebben haar over kunnen geven aan de engelen, geen stap van de weg heeft ze alleen hoeven doen, ze is niet eenzaam geweest, haar dochters zaten naast haar bed en de engelen stonden er al omheen en wachtten geduldig tot mijn moeder al haar aardse draadjes had afgewerkt en ervoor koos om met ze mee te gaan, naar het licht, naar huis…