Mijn tante Hannie is eigenlijk mijn oudtante. Ze is het jongste zusje van mijn oma van moeders kant. Deze oma heb ik nooit gekend, zij was al voor mijn geboorte overleden, ze werd slechts 48 jaar. Mijn oma had een broer en twee zusjes. Deze zusjes trouwden nooit en bleven lang thuis wonen, in een klein dorpje waar iedereen elkaar kent, om voor hun moeder te zorgen. Toch was tante Hannie anders, een beetje dwars, het zwarte schaap van de familie.
Tante Hannie werd geboren op 3 juni 1926. In het dorp waar zij woonde, gingen alle meiden bij ‘de wasserij’ werken zodra ze een jaar of 12 waren. Hannie bedacht al jong dat ze dat niet ging doen. Ze gruwelde ervan als ze vertelde dat alle andere meiden dan gearmd naar het werk liepen. Zij werkte als kindermeisje bij een tandarts in de naburige stad, waar bijna ieder jaar een nieuw kind werd verwelkomd. Later werkte ze als kindermeisje bij een gezin waar beide ouders musicus waren. Of zij zelf ooit naar een gezin heeft verlangd, weet ik niet. Ik denk het uiteindelijk niet. Wellicht was zij erg op haar vrijheid gesteld. Uit de verhalen weet ik dat ze best ‘wild’ was in haar tijd. Ze was een knappe vrouw, zoals op de foto te zien is. Ze flirtte met mannen, maar als zij geïnteresseerd raakten, gaf Hannie niet thuis. Er is zelfs, volgens de verhalen, ooit een weduwnaar met een stuk of wat jonge kinderen in haar geïnteresseerd geweest, maar ook hem wees ze af toen het serieus werd. Dat was toch een geweldige kans geweest om een gezin te hebben!
In die tijd ging je, zeker als vrouw, alleen het huis uit als je trouwde. Als dat niet gebeurde, bleef je thuis wonen en zorgde je voor je ouders. Hannie’s vader was al overleden toen Hannie begin 20 was, haar moeder is 94 geworden en, samen met haar andere ongetrouwde zus, woonde ze lang met haar moeder in het ouderlijk huis. Toch heeft Hannie, toen ze in de veertig was, besloten op zichzelf te gaan wonen, ze was toen rond de 47 jaar. Wat een beslissing moet dat in die tijd (begin jaren 70) zijn geweest! Ik denk dat ze haar vrijheid wilde. Ze is een dorp verderop in een flatje gaan wonen en als ik de verhalen mag geloven, kon ze, toen ze nog thuis woonde, behoorlijk knorrig en chagrijnig zijn. Ik kan me dat wel voorstellen, als constant de hele familie over de vloer komt en je geen eigen ruimte hebt.
Behalve oppassen op kinderen, breide en haakte Hannie altijd, vooral knuffelbeestjes, maar ook poppen- en Barbiekleertjes. Ik had vroeger een hele garderobe voor mijn Barbies die door haar gebreid of gehaakt was en diverse knuffels. In haar woonkamer had ze een muur die vol planken hing, waarop al deze poppen en beestjes tentoongesteld werden. Ze gaf niet zomaar iets weg, het meeste maakte ze voor de bazar van de kerk, waar ze dan alles aan gaf om verkocht te worden. Haar collectie zal dus wijd verspreid zijn geraakt.
Hannie kon enorm kletsen, als een kip zonder kop, zeiden wij altijd. Ze begon een verhaal, en als er dan weer iemand binnenkwam (we waren meestal in haar ouderlijk huis met de hele familie op alle feestdagen), begon ze weer opnieuw. Zo hoorde je het begin tot vervelends toe en het einde zelden. Ik zie haar nog aan komen rijden op haar bromfiets met zo’n ouderwetse helm. Ze kocht ook nooit nieuwe kleren, het waren altijd krijgertjes en daar was ze trots op. Soms komt zoiets weer in de mode, zoals ooit een witte blouse met bloemenborduursel. In de familie noemen we dat dan een ‘Hannie-blouse’.
We gingen altijd nog op haar verjaardag naar haar toe, totdat ze langzaam maar zeker dement werd en werd opgenomen in een verzorgingstehuis, waar ze op den duur aangaf niemand meer te willen zien en inmiddels is ze zo dement dat ze niets of niemand meer herkent. Zelfs de breinaalden laat ze nu rusten, terwijl ik haar toch zelden heb gezien zonder een handwerkje. Inmiddels is ze 91 jaar en gaat ze haar moeder achterna, die 94 jaar geworden is.
Dit blog schreef ik op 19-9-2017, het onderwerp kwam zomaar uit de lucht vallen, leek het. Op 30-9-2017 is mijn tante Hannie overleden, 91 jaar oud. Bestaat toeval? Ik denk het niet.