Ben je tevreden met je naam?

In de Telegraaf las ik dat steeds meer mensen hun voornaam willen wijzigen. De afgelopen twee jaar is dat gestegen naar rond de 580 gevallen per jaar, daarvoor was het ongeveer 500. Toch een stijging van 15%, dat is inderdaad best veel.

Ik ben altijd bijzonder geïnteresseerd geweest in voornamen en ik heb natuurlijk mijn eigen probleempje met mijn voornaam, mijn vader gaf mij bij de burgerlijke stand op als Marjolijn terwijl op het geboortekaartje Marjolein te lezen stond. Maargoed, daar heb ik alleen last van als het om officiële papieren gaat. Ik had natuurlijk mijn naam officieel kunnen laten wijzigen naar Marjolein, maar dat vind ik dan weer teveel moeite. Zoveel last heb ik er nou ook weer niet van.  Ik vind mijn naam erg mooi, en de variant met de korte -ei het allermooist, maar dat kan ook komen omdat ik daaraan gewend ben.

Ik kan me op zich wel voorstellen dat je je naam laat wijzigen. Stel je voor dat je naar iemand vernoemd bent waar je een verschrikkelijke hekel aan hebt… of je vindt je naam gewoon echt niet mooi, ouderwets bijvoorbeeld. Het is altijd gevaarlijk om voorbeelden te noemen, want er zijn genoeg mensen met vergelijkbare namen die wel trots en blij zijn met hun naam natuurlijk. Je komt weleens namen tegen waarvan je denkt: als ik zo zou heten, wat zou ik dan doen? Van sommige namen is ook niks fatsoenlijks te maken.

In geval van vernoemen bijvoorbeeld. Mijn oma van moeders kant is al voor mijn geboorte overleden, dus zou ik, als oudste dochter, naar haar vernoemd zijn. Zij heette Ida. Ik denk dat ik eraan had kunnen wennen. Mijn moeder heeft gespeeld met de gedachte mij Linda te noemen, maar heeft daarvan afgezien. Als ik naar mijn andere oma zou zijn vernoemd, had er iets geknutseld moeten worden met Cornelia. Behalve Lia is er niet veel soeps van te bakken.

Zo had ik een oudtante die vernoemd was naar haar oma, Lijsje. Pas op wat latere leeftijd, ik schat dat ze minstens een stuk in de dertig moet zijn geweest, veranderde ze haar naam. Voortaan was het Loes, en dat werd al gauw Loesie. Ik heb nooit gehoord dat iemand haar Lijsje noemde. Ik vind het wel een opvallende stap voor deze vrouw. Ze was helemaal niet zo vooruitstrevend of op de voorgrond tredend. Ik zou van haar verwachten dat ze alles zou accepteren. Kennelijk had ze dus toch een diep gewortelde weerstand tegen haar naam.

Behalve ouderwetse namen zijn er ook nog de hele moderne en 13-in-een-dozijn namen. Als je met drie of meer kinderen in de klas zit die dezelfde naam hebben, voel je je ook wat minder uniek, denk ik zo. In mijn tijd was dat zo met Monique, Karin e.d. Als je bijvoorbeeld Miglennjaydion-Nazairenican heet, dan is je roepnaam vast wel iets simpelers, maar ik kan me voorstellen dat je dan toch liever je naam verandert naar Migla bijvoorbeeld. Je moet vast diep zuchten als iemand je volledige naam vraagt.

Het geven van een naam is dus best een grote verantwoordelijkheid. Mijn kinderen hebben alledrie maar één naam en kunnen dus niet kiezen voor een doopnaam als ze niet tevreden zouden zijn geweest met hun naam. Volgens mij zijn ze best tevreden, behalve dat mijn dochter, toen ze klein was, een periode had dat ze minder tevreden was. Toen ik vroeg hoe ze dan liever had willen heten, zei ze: ‘Doornroosje!’. Tja, die stond niet op het lijstje….