Week 21 – Telepathie

Schreef ik vorige week nog dat ik niks ging zeggen over de inhoud van de tien-dagen-geboorte-kadootjes-mand, kan ik nu één kadootje wel vast uitlichten. Mijn kinderen hadden alledrie een spook. Een knuffeltje van flanel dat ik zelf had gemaakt. Je kent ze wel, van die lappenpopjes zonder gezicht met een lange muts op, geheel gemaakt uit dezelfde, zachte stof, meestal flanel. Ik had al een tijdje geleden het plan opgevat er ook één te maken voor mijn aanstaande kleinzoon. Eind oktober is er stoffenmarkt in onze stad en gisteren besloot ik dat dat me te lang duurde en dus bestelde ik, in een webshop voor stoffen, een stuk flanel voor een spook. Zit ik ‘s avonds na het eten net met een kop thee buiten onder de overkapping, krijg ik een appje van de dochter: “Ga je een spook maken voor baby?” Het is toch wat. Dus ik heb gezegd dat ze een naar kind is. Één kadootje is geraden. 

We hebben dat eerder gehad, onder andere een keer in de tijd dat ik in scheiding lag. Op een zondagochtend had ik na zitten denken over straks, als ik een eigen woning had en dat ik dan wel weer een kat kon nemen. Mijn ex-man had een hekel aan katten. We hadden er één gehad, omdat dochter erom smeekte en haar vader dat niet kon weerstaan, maar een succes was het niet. De kat heeft zijn leven uiteindelijk bij mijn ouders voortgezet.
Die middag kwam de dochter naast me zitten en zei: “Nemen we straks weer een kat?” Ik hield me nog een beetje van de domme en zei dat papa niet van katten hield. “Nee, maar als we straks een ander huis hebben, dan kunnen we toch wel een kat nemen?” Telepathie. 

Nog even terug naar het spook. Ik maakte mijn eerste spook tijdens het zwangerschapsverlof van mijn zoon. Het was een groot succes bij de zoon. Zo groot dat hij meerdere spoken had. Één in zijn bed, één beneden, één bij oma, waar hij twee dagen per week was. En als ze versleten waren, maakte ik nieuwe. Hij wilde eigenlijk niet dat ik ze waste, maar soms moest dat. Het laatste spook heb ik uit zijn kamer gehaald toen hij al een twintiger was, vies en niet meer dan een bos draden was het. Als ik hem in de wasmachine had gedaan, had ik er waarschijnlijk niets meer van teruggevonden. Na dat eerste spook maakte ik ze een tijdlang voor iedere baby die er geboren werd in mijn vrienden- en familiekring. En ook voor mijn twee dochters. En nu dus straks eentje voor mijn kleinkind. 

Woensdag

Dochter heeft de 20-wekenecho gehad. Alles wordt dan bekeken en gemeten, toch een beetje spannend. Maar gelukkig is met het kindje alles helemaal goed. Dochter stuurde wat echofoto’s door, waaronder eentje waar zijn hoofdje op staat. Ik vind dat hij het allerliefste gezichtje heeft. Ik ben al helemaal verliefd op het kleine jongetje.