De dag dat mijn wereld kantelde

Vrijdag 18 juli 2014 was voor mij de dag dat mijn wereld kantelde, om nog maar te zwijgen wat het voor mijn kinderen betekende.

Ik was in 2008 gescheiden van de vader van mijn drie kinderen. We hadden 50/50 co-ouderschap. De pijn van de scheiding begon weg te ebben en we kregen eigenlijk een steeds beter contact. Ik had een LAT relatie, mijn ex was hertrouwd.

De opmaat voor deze dag begon acht dagen eerder. Op woensdagavond 9 juli waren mijn oudste dochter en ik terug gekomen van vijf dagen in Londen. Donderdag was ik nog vrij en mijn zoon liep een krantenwijk, maar had die nacht bij zijn vriendin geslapen. Ik hoorde hem ’s morgens vroeg aan de deur morrelen, ik werd ervan wakker. Hij kwam terug van zijn krantenwijk en de deur zat nog op de knip. Ik stommelde in mijn badjas naar de voordeur, deed hem open en wilde mijn bed weer in duiken toen mijn zoon zei: “wacht even… papa heeft vannacht een hartinfarct gehad”. Jeetje… dat is heftig. Hij was die avond niet lekker geworden, met de ambulance opgehaald en ’s nachts gedotterd. Nu ging het weer goed, hij werd die dag weer naar het streekziekenhuis gebracht. Na het weekend mocht hij naar huis, hij deed rustig aan en het ging prima, hij had zich in geen tijden zo goed gevoeld.

Donderdagavond 17 juli, de dag van de MH17 ramp, ging ik naar bed. Om 00.09 uur werd ik wakker van mijn mobieltje dat afging in de keuken. Het was mijn schoonzus. Zij stond bij mijn ex in huis. “Het gaat niet goed met hem, hij wordt nu gereanimeerd en ik ben er bang voor”, zei ze. Ze wilde dat ik op de hoogte was. Kennelijk was mijn mobiel al een aantal keren gebeld door haar, maar ik sliep diep. Mijn dochter (16) was er al wel wakker van geworden en ging naar de wc, zodat ze langs mijn slaapkamer moest, ze wilde weten wat er was. Ik vertelde dat papa weer een hartaanval had gehad en weer naar het ziekenhuis zou worden gebracht. Ik wilde niet dat ze meteen het ergste dacht. Mijn zoon (19) was bij zijn vriendin en de jongste (12) sliep. Ik ging weer naar bed, ik lag opgekruld en dacht: ‘hou vast, laat niet los! Hou vast aan het leven!’ als aanmoediging voor mijn ex. Het was heel erg warm die dagen, maar ik had het ijskoud en lag te rillen in bed. Na een half uur ofzo kwamen mijn zoon en zijn vriendin thuis. Hij had de sirenes gehoord, op internet gekeken waar ze heen gingen en het adres van zijn vader gezien en was erheen gegaan. Zijn vader was inmiddels onderweg naar het ziekenhuis en hij wilde de uitslag thuis afwachten, bij zijn zusjes. Zo zaten we in de woonkamer, alleen de jongste sliep nog. We dachten: ‘hoe langer het duurt, hoe beter, dan zijn ze nog met hem bezig’.

Tegen twee uur werd mijn zoon gebeld door de vrouw van mijn ex. Ze hadden alles gedaan, maar niks had mogen baten, hij was overleden, 48 jaar oud… We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan en daar lag hij… familie druppelde binnen… Het duurde een tijd voor het tot me doordrong, dat alles nu veranderde, dat de kinderen geen vader meer hadden, dat ik de enige ouder was nu, dat ze nu dus fulltime bij mij zouden komen wonen. Het huis waar hun vader na de scheiding was blijven wonen, waar ze alledrie geboren waren, waar ze alledrie grote slaapkamers hadden, was niet langer hun thuis… dat we door deze periode van rouw moesten gaan… dat we de wond die deze nacht was toegebracht voor altijd met ons mee zouden dragen…