Het boompje dat de zomertijd verzette

Er was eens een boompje dat tussen zijn familieleden stond. Ze waren netjes in een rij geplant voor een groot gebouw. Twee rijen naast elkaar met tussen hen in een laantje. Hij was de kleinste van het stel, maar stond wel in het midden.

Het was een lange, hete zomer en het boompje had het zwaar. Zijn familie om hem heen was groter dan hij was, zij hadden een uitgebreider wortelstelsel en konden dus water opzuigen dat zich dieper in de bodem bevond. Hem lukte dat niet. Hij riep om hulp, maar hij had niet meer de kracht om zijn wortels heel snel heel hard te laten groeien, zodat hij ook bij het water kon dat zich nog diep in de bodem bevond. Zijn familie om hem heen kon hem wel adviseren wat te doen, want dat wist hij helemaal niet. Hij was een jong boompje dat altijd genoeg water had kunnen opzuigen om goed te kunnen groeien, hij was inmiddels toch al best een flinke boom geworden tenslotte! Deze hete zomer was moeilijk voor hem.

Zijn familie adviseerde hem om een boel bladeren te laten vallen, via je bladeren verdamp je tenslotte veel vocht en dat had hij nu niet. Hij hoefde dan die bladeren ook niet meer te voeden, dat scheelde ook weer energie. ‘Dat konden zij mooi zeggen’, dacht het boompje, ‘dan sta ik hier mooi voor paal, kaal te wezen tussen mijn familie in met hun weelderige bladerbossen’. Hij besloot nog even te wachten, zijn bladeren minimaal te voeden en te hopen dat het snel zou gaan regenen. Maar dat gebeurde niet. Het boompje voelde dat hij zwakker en zwakker werd en als hij zijn blaadjes nu niet snel liet vallen, zou hij het helemaal niet overleven. Boos en mokkend liet hij dus zijn blaadjes vallen. Midden in de hete zomer stond hij tussen zijn familie met kale takken. Hij schaamde zich dood.

Veel regen viel er niet, maar het werd wel wat koeler. Zo snel als hij voelde dat zijn krachten toenamen, begon het boompje zijn blaadjes weer te laten groeien, eerst heel voorzichtig, maar zijn krachten namen toe en hij kon toch weer een volle bos laten groeien. De frisgroene blaadjes straalden je tegemoet. Zijn familie om hem heen begon ondertussen voorzorgsmaatregelen te nemen voor de herfst, zij lieten hun blaadjes kleuren en begonnen ze los te laten. Zo niet het kleine boompje dat het zo zwaar had gehad, hij had er net zin in! Hij had besloten gewoon net te doen alsof het voorjaar opnieuw begonnen was en was nog helemaal niet van plan om mee te doen met de herfstideeën van zijn familie. Hij wilde nog groeien, iets waar hij in die hete zomer natuurlijk ook niet aan toegekomen was. Hij ging dus vrolijk door met net te doen alsof het zomer was.

En zo kan het, dat het inmiddels december is en de bomen hun blaadjes hebben laten vallen, maar er tussen die grotere, kale bomen in, nog een jong boompje staat te stralen met een zomerse, frisgroene bladerbos! Nu maar hopen dat hij binnenkort tot inzicht komt en herfstmaatregelen gaat nemen, voordat het straks wellicht ineens heel hard gaat vriezen. Het is natuurlijk een eigenwijze puber die denkt dat hij nu alles kan maken. Wat een held, dit boompje!