Middenin de nacht werd ik wakker, zo klaarwakker dat ik zeker wist dat ik niet meer in slaap zou komen. In het schijnsel van de lantarenpaal had ik genoeg zicht om de slaapkamer te verlaten, zodat mijn partner lekker door kon slapen. Ik ging naar de keuken, waar het licht aan ging door middel van de bewegingssensor. Ik zette een grote kop thee en ging aan de keukentafel zitten en schreef mijn gedachten op in mijn dagboek, zo’n ouderwets mooi boekje. Terwijl ik zo zat te schrijven werd het ineens donker, heel donker. Het was zo donker dat ik geen hand voor ogen kon zien. Op de tast zocht ik naar een lichtknopje…
Waarom ik dat deed is de vraag. Want lichtknopjes waren er natuurlijk allang niet meer! Waarschijnlijk zat de gewoonte er toch nog in. Lichtknopjes, dat was iets van mijn jeugd, toen deed men nog het licht aan door middel van een lichtknopje. Die dingen zijn ontzettend lelijk op de muur, zo opvallend en ontsierend. Tenminste, dat vond men tegenwoordig. Nee, een lichtknopje zag je nog zelden. Tegenwoordig ging dat allemaal met een app. Dus ik zou moeten zoeken naar mijn mobieltje. Een zinloze zoektocht. Ik wist niet meer waar ik het onding gelaten had, dus in het donker vond ik hem zeker niet. Bovendien was het maar helemaal de vraag of deze plotselinge donkerheid op te lossen was met de app, of met een lichtknopje, als ik die nog had gehad. Waarschijnlijk was er iets heel anders aan de hand. Een stroomstoring ofzo, midden in de nacht. Dat gebeurde wel vaker de laatste tijd. Kennelijk was de vooruitgang minder onfeilbaar dan werd gezegd.
Op de tast vond ik wel mijn kop thee, gelukkig zonder hem om te stoten of te morsen. Ik besloot maar gewoon te blijven zitten, wachten tot het licht vanzelf aan zou gaan, genietend van mijn thee. Als ik nu zou gaan lopen zou ik misschien wel vallen en mijn oude botten breken. Nee, het was veel veiliger om gewoon te blijven zitten. Het zou tenslotte uiteindelijk vanzelf licht worden. Die goede oude zon deed nog gewoon zijn werk, die raakte nooit uit de mode.