Nou ja, geluk… geluk bij ernstige ziekte kun je het beter noemen. Mijn moeder heeft al heel wat aanvallen op haar leven gepareerd. Het begon in 1991 op haar 43ste, toen ze een hersenbloeding kreeg. Langdurige hoge bloeddruk had hiertoe geleid. Ze voelde zich wat grieperig, maar steeds als ze ging staan, sloeg ze wartaal uit. Ook in het plaatselijke ziekenhuis trokken ze die conclusie. Ik denk dat ze daar helemaal niet aan een hersenbloeding dachten. Ze werd doorgestuurd naar Utrecht. Het was de dag van mijn twintigste verjaardag. Toen zag ik al een patroon. Op mijn tiende verjaardag had ze een zware griep gehad waardoor mijn verjaardag niet gevierd kon worden. Ook mijn twintigste viel in het water.
In Utrecht lag ze in eerste instantie op de IC en was het eerst zaak die bloeddruk weer normaal te krijgen, iets wat niet direct lukte. Aan één kant was ze wat zwakker en haar spraak was wat verstoord. Had ze dan niks gemerkt van die hoge bloeddruk? Op het moment van de hersenbloeding was die 240/140!! Ze zei dat ze wel wat lichtflitsen had gezien af en toe, maar ja, de dokter zag je aankomen met zo’n vage klacht.
Op de vraag, na een paar dagen of weken, van mijn aanstaande echtgenoot destijds, of ze dacht wel te kunnen schrijven, antwoordde ze bevestigend: natuurlijk kon ze dat! Pen en papier werden gehaald en toen werd het stil. De woorden zaten wel in haar hoofd, maar kwamen niet op papier. Zes lange weken lag ze in Utrecht, waar we haar bezochten. Ik was net ruim een half jaar de deur uit, we maakten trouwplannen, maar daar moest mijn moeder wel bij zijn, anders hoefde het voor mij niet. Ik kon haar nog niet missen, mocht ze alsjeblieft nog bij me blijven? Ik ben niet gelovig, maar ik vroeg het het universum. Ik kon me niet voorstellen dat ze er niet meer zou zijn. Toen ze weer naar huis mocht, moest ze revalideren. Weer fietsen, schrijven en lezen vond ze belangrijk, zelfstandig zijn. Op de revalidatie moest ze bijvoorbeeld pannenkoeken bakken. Bedenken wat je daarvoor nodig had. Dat was zo’n eerste keer lastig, maar daarna wist ze het dan weer. Het was een betrekkelijk lichte hersenbloeding geweest met gelukkig beperkte schade. Ze sleepte wat met haar ene been en lezen ging wat moeilijker, maar ze las dapper grote letterboeken en de Libelle. Ze krabbelde weer op en eigenlijk merkte je niet dat ze een hersenbloeding had gehad. Ze was getuige op mijn huwelijk (zeven maanden na de bloeding) en maakte zich zorgen dat ze haar handtekening niet kon zetten, maar een kruisje voldeed, volgens de ambtenaar van de burgerlijke stand en toen was ze weer gerust.
Zelf heeft ze zo’n anderhalf jaar het gevoel gehad nog niet helemaal terug te zijn op aarde, of in haar lichaam. Wij merkten dat niet aan haar. Maar na anderhalf jaar werd ze op een ochtend wakker en dacht: ik ben er weer! Ja, Joke, je bent er weer! Ze voelde dat ze er weer helemaal was. Ze heeft de hele dag gehuild van blijdschap. Ze heeft nooit echt goed uit kunnen leggen wat er gebeurd was en ik heb er ook niet genoeg naar gevraagd, maar ze omschreef het op die manier, dat ze weer helemaal terug was.
Dit is het eerste blog in een serie, de volgende vind je hier: En toen was haar geluk op: borstkanker
Eén reactie