geschreven eind 2018
Het is alweer even geleden dat ik over mijn katten schreef. Ik heb er vier, een Britse Korthaardame die de oudste is, en drie Maine Coons. Vorig jaar september overleed Midas, mijn lieve Midas, veel te jong aan hartproblemen. Hij was de leider in de groep. Kort daarna kwam Milo bij ons wonen, hij was destijds 2,5 jaar oud en al die veranderingen, en dan vooral het wegvallen van de leider, hebben gevolgen gehad voor de onderlinge verhoudingen binnen de groep.
Na een ingreep aan Lena’s gebit, onze Britse Korthaar, leek het weer beter te gaan, leek ze beter haar mannetje te kunnen staan tegen die grote Maine Coons, maar ik besef me nu ook dat ik dat vooral heel erg hoopte. Lena bleef af en toe op mijn dochters bed plassen, uit frustratie of omdat ze van de kattenbak gejaagd werd door de anderen, dus die slaapkamerdeur bleef voortaan dicht. In april heb ik op het balkon een kattenren gemaakt waar meteen dankbaar gebruik van werd gemaakt, vooral door Ivy en Milo. Maar Milo vond ook dat het zijn kattenren was en hij had besloten dat Britse Kortharen daarin niet geduld werden. Met grote regelmaat werd Lena dus weer naar binnen gejaagd. Ze verbleef veel onder een bed en een paar maanden geleden heb ik daar maar een kattenbak naast gezet, omdat de andere haar bleven wegjagen en ze andere plekken zocht om haar behoefte te doen, niet fijn!
Sindsdien gaat dat gedeelte in ieder geval beter, maar het is voor Lena geen fijne situatie. Vooral Ivy verandert zodra ze Lena in de peiling krijgt, je ziet de blik op dat koppie direct veranderen en ze gaat meteen in een aanvalshouding staan. Ook Milo jaagt haar op, maar die doet het speelser. Niet dat het voor Lena heel veel uitmaakt, denk ik.
Een paar maanden geleden heb ik erover gedacht Lena te herplaatsen, want ze had het gewoon helemaal niet fijn. Daartegen kwam mijn zoon in opstand, dat wilde hij niet! Lena is heel gek op hem en hij ook op haar. Hij wil graag op zichzelf gaan wonen, maar op welke termijn dat gaat lukken, is niet duidelijk. Hij gaf aan haar dan wel mee te willen nemen.
Gisteren was ik met Lena bij de dierenarts. Ze woog altijd 4 kilo, maar gisteren ineens maar 3,6 kilo. Stress… ze is er dus behoorlijk door afgevallen. Niet fijn. Ik heb het er nogmaals met mijn zoon over gehad, want als hij niet zou willen of twijfelde, dan moet ik toch iets anders voor haar gaan regelen. Maar hij wil haar wel graag meenemen. Nu maar hopen dat dat felbegeerde appartementje er snel komt voor hem, dan keert voor Lena de rust weer terug.