Er waren eens twee zielen

Er waren eens twee zielen…
Twee zielen die al duizenden jaren bestonden en al meerdere levens op deze planeet hadden doorgemaakt. Twee zielen die bij elkaar hoorden, zielsverwanten, soulmates. Zij hebben hun eigen lessen te leren op de leerschool die de aarde is, maar in ieder leven gaan zij naar elkaar op zoek. Vaak zijn ze gelijktijdig op aarde en kunnen ze elkaar vroeg of laat in hun leven terugvinden. Soms zijn ze moeder en zoon, vader en dochter, broer en zus, vriend en vriendin en soms mogen ze elkaars geliefde zijn, maar altijd is er weer die blijdschap en herkenning en het gevoel van overwinning bij de herontmoeting: ik heb je weer gevonden! 

Soms is het makkelijk en zorgt het universum ervoor dat de zielen elkaar vroeg ontmoeten, soms heeft het universum er een behoorlijke kluif aan om de zielen op elkaars pad te krijgen. Soms wonen ze ver uit elkaar en zorgt het lot ervoor dat ze zomaar ineens vlak bij elkaar komen te wonen en wordt een extra troef ingezet: het internet. En ja hoor, ineens komen ze op elkaars pad, eerst nog voorzichtig op elkaar reagerend, totdat de zielen het beginnen te begrijpen: ben jij het? Ben jij het, mijn soulmate, heb ik je dan weer gevonden? Ze durven het eerst nog nauwelijks te geloven, maar het gevoel van herkenning is ineens overweldigend aanwezig, wat een blijdschap: ja, jij bent het! 

De zielen hebben niet veel meer nodig dan dat en omhelzen elkaar enthousiast. De aardse lichamen waarin de zielen wonen, de man en de vrouw die zij nu zijn, zij hebben meer tijd nodig om elkaar af te tasten, elkaar te vertellen over hoe hun leven tot nu toe is gelopen, maar de blijdschap van de zielen overheerst ook daarover. Er zijn veel overeenkomsten, wat passen ze goed bij elkaar! Wat is er veel liefde tussen deze twee zielen!

We laten elkaar dit leven niet meer los, wat ben ik blij dat ik je weer heb gevonden!