Blog is geschreven begin 2019, inmiddels heeft kind twee ook het nest al verlaten.
Als klein jongetje kondigde hij aan dat hij op zijn achttiende het huis uit zou gaan. Hij wist het zeker. Toen hij eenmaal achttien was, zweeg hij er in alle talen over. Hij zat nog op school, was drukker met zijn autootje en een motorrijbewijs, dat hij ook haalde, een paar maanden na zijn achttiende. Zijn rijbewijs had hij al met 17,5 jaar gehaald, hij hoorde tot de eerste lichting die dat mocht.
Op zijn twintigste ging hij werken. Hij had zich al wel ingeschreven bij de woningbouwvereniging, maar het plan was toen nog helemaal anders. Hij zou met een paar vrienden een huis huren en dan zouden ze daar met zijn allen gaan wonen. Dat met die woningbouw, nou ja, dat was voor de zekerheid, maar hij ging dat toch niet doen. Wonen met zijn vrienden heeft verschillende stadia van serieus doorlopen. Het bleek toch lastig om een huis te huren, één moest de hoofdhuurder zijn en niemand verdiende er zoveel dat ze dat voor elkaar kregen. Kopen was uitgesloten, dat is inmiddels bijna onmogelijk voor een alleenstaande starter. Van lieverlee werd duidelijk dat het toch de woningbouw zou worden, maar de wachttijden zijn enorm! Zo verliepen er een aantal jaren. Geen idee hebbende van hoe lang de wachttijd nog was, solliciteerde hij wel wekelijks op de vrijgekomen appartementjes. Af en toe werd er een woning verloot en zo gebeurde het dat hij begin december 2018 ineens een appje stuurde met de boodschap: je gelooft het niet! Op een lotingwoning stond hij tweede! Tweede, dat is bijna eerste, maar net niet. En net niet is geen woning. Toch werd ik enthousiast: er moest alleen nog even iemand afzeggen. Ik probeerde mezelf terug te roepen: Marjolein, er moet nog wel iemand afzeggen hè? Hoe groot is die kans? Dat antwoord kwam ’s avonds, wederom in de vorm van een appje van zoon: kijk nou eens, ik sta ineens eerste!! Wow! Ik durfde het bijna niet te geloven, straks verheugde ik me erop en was er een vergissing in het spel.
Twee dagen later mochten hij en de nummers 2 t/m 5 langskomen om de woning te bezichtigen. Ik mocht met hem mee. We waren er als eerste en vlak na ons kwamen er nog drie gegadigden binnen, maar zoon was nummer 1, gelukkig ook op de lijst van de woningbouwmeneer! Yes! Wat een leuk appartementje, met twee slaapkamers en een al aanwezige laminaatvloer. Best ruim om in je eentje een begin te maken met je zelfstandige leven.
We waren er allebei wel aan toe dat hij op zichzelf gaat wonen, hij en ik. Eigenlijk al een paar jaar. Op een gegeven moment is de tijd daar dat je kind geen kind meer is, maar een inwonende volwassene. Hij leidt zijn eigen leven binnen jouw huishouden, op een gegeven moment voegt het gewoon niet meer. Het is dus goed dat hij zijn eigen plekje nu krijgt, heel gezond. En ik heb er ook zin in. Ik zal vast ook nog wel overvallen worden door weemoed, mijn kind, dat bijna 24 jaar bij me woonde, op zichzelf… Zoals ik vannacht al droomde dat mijn kiezen afbrokkelden, een droom die traditioneel aangeeft dat je bang bent om ouder te worden.
Maargoed, ik ben al ruim tien jaar gescheiden en in die tijd was hij natuurlijk ook vaak bij zijn vader, toen die nog leefde. Zo’n scheiding maakt je ook al wat losser van je kinderen, die zijn er regelmatig een aantal dagen niet en in vakanties soms weken. Maar straks is het voor altijd, dan komt hij nog wel langs, maar woont niet meer bij mij. Ik denk dat ik er wel aan kan wennen, ik denk dat ik deze mijlpaal vrij makkelijk passeer.